ΕΝΑΣ ΕΝΟΧΟΣ ΥΠΕΡΑΝΩ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑΣ: θεατρικό κατά του ρατσισμού

ΕΝΑΣ ΕΝΟΧΟΣ ΥΠΕΡΑΝΩ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑΣ

Θεατρικό έργο για παιδιά του Γυμνασίου

 

Τα πρόσωπα:

Εκπαιδευτικοί:             ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ (ο απερχόμενος Διευθυντής)

                                    ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ (ο νέος Διευθυντής)

                                    ΠΑΠΑΔΗΜΑ (η υποδιευθύντρια)

                                    ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ (καθηγητής)

                                    ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ (καθηγητής)

 

Μαθητές:                     ΒΑΛΑΝΤΗΣ                                      ΗΛΙΑΣ

ΒΑΓΓΕΛΗΣ                                       ΒΙΚΥ

ΜΗΝΑΣ                                             ΚΩΣΤΑΣ

ΜΑΡΙΝΑ                                            ΜΠΟΓΚΝΤΑΝ

ΚΑΤΕΡΙΝΑ

 

ΣΚΗΝΗ 1η

(Όλο το έργο εκτυλίσσεται στο γραφείο του Διευθυντή του σχολείου – ανάμεσα στις σκηνές εμφανίζονται, στο χώρο μπροστά στους θεατές, πέντε μαθητές, οι οποίοι σχολιάζουν τα τεκταινόμενα στο γραφείο)

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Κυρία Παπαδήμα, τακτοποιήσατε όπως σας είπα όλα τα χαρτιά απ’ το γραφείο μου;

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Βεβαίως, κύριε Διευθυντά. Μείνετε ήσυχος.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Ξέρετε πολύ καλά, πως απεχθάνομαι ν’ αφήνω εκκρεμότητες.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Είναι όλα εντάξει.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Ειδικά τώρα που αποσύρομαι από την ενεργό δράση.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Μα, δεν υπάρχει λόγος ν’ ανησυχείτε, κύριε Διευθυντά. Αφήνετε το σχολείο χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Δεν θα άντεχα ν’ αφήσω κάτι μισοτελειωμένο.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Είστε ο καλύτερος διευθυντής που πέρασε ποτέ απ’ το σχολείο.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Καλά, τώρα, μην υπερβάλλετε.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Δεν υπερβάλλω καθόλου, κύριε Διευθυντά.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Κι εσείς, κυρία Παπαδήμα, είστε σίγουρα η καλύτερη υποδιευθύντρια που είχα ποτέ.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Με τιμούν τα λόγια σας.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Ξέρετε, πόσα χρόνια συμπληρώνω σήμερα;

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Όχι, δεν γνωρίζω ακριβώς.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: 32 χρόνια, κυρία Παπαδήμα! 32 χρόνια ενεργούς υπηρεσίας!

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Καταπληκτικό!

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: 32 χρόνια στο καθήκον! Υπηρετώντας την εκπαίδευση. (Σκουπίζει κάποια δάκρυα) Με συγχωρείτε για τη συγκίνηση, αλλά είναι φορτισμένη η στιγμή, καταλαβαίνετε…

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Μα φυσικά και καταλαβαίνω.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Σαν χθες ήταν που ανέλαβα υπηρεσία ως πρωτοδιοριζόμενος.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Θα πρέπει όμως να αισθάνεστε μεγάλη ικανοποιήση. Ειδικά τώρα που σας πρότειναν και για δημοτικό σύμβουλο!

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Πραγματικά! Αισθάνομαι ότι επιτέλους αναγνωρίζεται το έργο μου! (Σκέφτεται λίγο) Ξέρετε κάτι; Και όλα τα χρήματα του κόσμου να μου έδιναν, δε θα άλλαζα τις χαρές που μου πρόσφερε αυτό το επάγγελμα.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Σας θαυμάζω!

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Βλέπετε, στην εποχή μας υπήρχε αξιοκρατία. Διευθυντές επιλέγονταν μόνο οι ικανοί. Ενώ σήμερα…

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Έχετε απόλυτο δίκιο.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Πάρτε για παράδειγμα τον αντικαταστάτη μου. Δεν τον γνωρίζω βέβαια. Μπορεί να είναι άριστος συνάδελφος.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Αποκλείεται να είναι σαν κι εσάς.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Δεν το ξέρουμε. Όμως σίγουρα δεν έχει τις δικές μου εμπειρίες. Έκανε ποτέ σε μονοθέσιο σχολείο;

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Ασφαλώς όχι.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Μήπως υπηρέτησε δέκα χρόνια σε ακριτικό χωριό όπως εγώ;

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Αποκλείεται.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Γι’ αυτό σας λέω, κυρία Παπαδήμα. Καλοί οι νέοι συνάδελφοι, δε λέω, αλλά μην τους συγκρίνετε μ’ εμάς.

(Χτυπάει η πόρτα)

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Εμπρός!

(Μπαίνουν δύο καθηγητές)

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Κύριε Καρανίκα…

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Παρακαλώ, κύριε Παπαδόπουλε, περάστε. Κι εσείς, κύριε Δροσόπουλε. Τι θέλετε;

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Ήρθαμε να σας ευχηθούμε για τη συνταξιοδότησή σας.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Σας ευχαριστώ πολύ.

ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Και να σας δώσουμε ένα συμβολικό δώρο, εκ μέρους όλων των συναδέλφων.(Του δίνει ένα πακέτο)

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Σας ευχαριστώ πολύ. Με τιμάει η χειρονομία σας.

(Ανοίγει το πακέτο – είναι μια πλακέτα αναμνηστική – προσπαθεί να διαβάσει το κείμενο, αλλά δεν μπορεί χωρίς τα γυαλιά του – το δίνει στην Υποδιευθύντρια)

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Κυρία Παπαδήμα, μπορείτε να διαβάσετε τι λέει; Κάπου έχασα τα γυαλιά μου.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: (Παίρνει την πλακέτα και διαβάζει) «Στον άξιο δάσκαλο και συνάδελφο, Καρανίκα Επαμεινώνδα. Με αγάπη και σεβασμό οι εκπαιδευτικοί του σχολείου»

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: (Συγκινημένος) Σας ευχαριστώ πολύ. Δε βρίσκω λόγια να εκφράσω την ικανοποίηση που μου προσφέρατε με αυτή την πλακέτα.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Κύριε Διευθυντά, αποφασίσαμε, όλοι οι εκπαιδευτικοί του σχολείου, να διοργανώσουμε μια μικρή γιορτή προς τιμήν σας.

ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Ναι, κύριε Διευθυντά. Πείτε μας μόνο ποια μέρα σας βολεύει.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Κοιτάξτε, αύριο περιμένω τον αντικαταστάτη μου, τον καινούριο Διευθυντή. Νομίζω ότι δύο ημέρες είναι αρκετές να τον ενημερώσω για τις τρέχουσες υποθέσεις του σχολείου. Επομένως η Παρασκευή είναι ό,τι πρέπει. Συμφωνείτε;

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Βεβαίως!

ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Κανένα πρόβλημα.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Τώρα θα μου επιτρέψετε. Πρέπει να ελέγξω για τελευταία φορά το αρχείο μου.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Μα φυσικά, κύριε Διευθυντά, έτσι κι αλλιώς πρέπει να φύγουμε γιατί έχουμε μάθημα.

ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Αντίο σας. Και σας ευχόμαστε καλή επιτυχία στην πολιτική σας καριέρα.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Ευχαριστώ.

(Οι δύο καθηγητές τον χαιρετούν και φεύγουν – ο Διευθυντής κάθεται στο γραφείο του και ανοίγει τους φακέλλους του)

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Μα, κύριε Καρανίκα, τους έχετε κοιτάξει εκατό φορές αυτούς τους φακέλους.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Έτσι ήμουν μια ζωή. Τελειομανής! Θα αισθανόμουνα πολύ άσχημα αν μάθαινα ότι ο καινούριος Διευθυντής βρήκε εκκρεμότητα…έστω και σε ένα τιμολόγιο, έστω και σε μία μικρή αποδειξούλα.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Μακάρι να ήταν όλοι οι εκπαιδευτικοί σαν κι εσάς.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Δυστυχώς δεν είναι, κυρία Παπαδήμα. Δυστυχώς δεν είναι…

(Ο Καρανίκας μελετάει τους φακέλλους – η Παπαδήμα περιμένει υπομονετικά – σε λίγο κάποιος  χτυπάει την πόρτα και, χωρίς να περιμένει απάντηση, μπαίνει μέσα στο γραφείο)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Καλή σας ημέρα. Λέγομαι Αθανασίου. Παυσανίας Αθανασίου. Είμαι ο καινούριος Διευθυντής. (Δίνει το χέρι του στην κυρία Παπαδήμα – αυτή τον χαιρετάει έκπληκτη –  στη συνέχεια πηγαίνει προς το Διευθυντή)

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: (Σηκώνεται αμήχανος  και του δίνει χειραψία) Εσείς; Ήρθατε κιόλας;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Με συγχωρείτε, έπρεπε να σας ειδοποιήσω πριν έρθω αλλά, ξέρετε, ήμουν ανυπόμονος να γνωρίσω το καινούριο μου σχολείο. Πάντως αν δεν είστε έτοιμος θα μπορούσα να φύγω και να ξαναπεράσω σε λίγο…

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Όχι, προς Θεού! Τι είναι αυτά που λέτε! Απλώς θα πρέπει να περιμένετε να τελειώσω κάποιες εκκρεμότητες.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Θα περιμένω…Δε βιάζομαι, κύριε…

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Ω, συγχωρέστε με. Από την έκπληξή μου αμέλησα να συστηθώ. Λέγομαι Καρανίκας Επαμεινώνδας και, όπως σωστά μαντέψατε, είμαι ο πρώην, πλέον, Διευθυντής. Θυμήστε μου πάλι το όνομά σας…

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Αθανασίου. Παυσανίας Αθανασίου.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Τι σύμπτωση. Φέρουμε και οι δύο αρχαία ονόματα.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Και ένδοξα…

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Ωραία. Και τώρα ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Όπως σας είπα και προηγουμένως, σας περιμέναμε αύριο. Αυτό σημαίνει ότι σήμερα θα είστε απλώς φιλοξενούμενος και θα παρακολουθείτε τις υποθέσεις του σχολείου. Συγχρόνως θα σας συστήσω φυσικά και στο υπόλοιπο εκπαιδευτικό προσωπικό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Με συγχωρείτε, κύριε Καρανίκα. Όμως νομίζω ότι έχετε κάνει ένα σοβαρό λάθος. Ο διορισμός μου αρχίζει από σήμερα. Κοιτάξτε…(Βγάζει ένα χαρτί από την τσέπη του και του το  δείχνει) Βλέπετε; Εδώ γράφει 28 του μηνός. Και 28 έχουμε σήμερα. Όχι, αύριο.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Μα η δική μου συνταξιοδότηση ξεκινάει από τις 29. Δηλαδή από αύριο. (Χαμογελάει)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Δεν έχει καμία σημασία πότε ξεκινάει η δική σας συνταξιοδότηση. Η απόφαση του υπουργείου είναι σαφής. Από τις 28 του μηνός το σχολείο έχει καινούριο Διευθυντή. Εμένα. Αν διαφωνείτε ελάτε να πάρουμε τηλέφωνο στο υπουργείο.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Για όνομα του θεού, κύριε Αθανασίου. Δεν τίθεται θέμα. Εννοείται πως έχετε απόλυτο δίκιο. Φυσικά και είστε ο καινούριος Διευθυντής. Εγώ, για σήμερα,  θα εξασκώ καθαρά συμβουλευτικό ρόλο. Μια μέρα είναι, θα περάσει. (Του δίνει το χέρι) Σας εύχομαι καλή επιτυχία.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Ευχαριστώ πολύ.

(Του δίνει επίσης το χέρι της και η υποδιευθύντρια)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Και τώρα, παρακαλώ, επιτρέψτε μου, πριν γνωρίσω τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές του σχολείου να εξετάσω τους φακέλους. Ξέρετε, δε θα ήθελα να αναλάβω και να βρω εκκρεμότητες.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Μην ανησυχείτε. Δεν υπάρχουν εκκρεμότητες. Είστε πολύ τυχερός! Εκτός από τρία έγγραφα που είχα σκοπό να τα υπογράψω σήμερα. Είναι τα μόνα εκκρεμή θέματα. Αλλά είναι τελείως τυπικές υποθέσεις. Σας διαβεβαιώ!

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Πολύ καλά. Και τώρα θα μου επιτρέψετε να μελετήσω. (Κάθεται στο γραφείο και ανοίγει τους φακέλους) Θα σας ειδοποιήσω σε δυο τρεις ώρες.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Μήπως θέλετε τη βοήθειά μου, να σας εξηγήσω τυχόν απορίες σας.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Όχι, ευχαριστώ. Μου αρέσει να βρίσκω την άκρη μόνος μου.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Πολύ καλά. Θα είμαι στο γραφείο των εκπαιδευτικών. Αν με χρειαστείτε καλέστε και θα έρθω αμέσως.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Κι εγώ, κύριε Αθανασίου…ε…κύριε Διευθυντά, ήθελα να πω. Με συγχωρείτε δεν το συνήθισα ακόμα. Κι εγώ θα είμαι στη διάθεσή σας.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Σας ευχαριστώ πολύ.

(Ο Καρανίκας και η Παπαδήμα φεύγουν και ο Αθανασίου αρχίζει να μελετάει τους φακέλους – η σκηνή κλείνει)

 

 

1α

(Εμφανίζονται τρεις μαθητές μπροστά στο χώρο της σκηνής, οι οποίοι σχολιάζουν τα γεγονότα. Οι μαθητές καθώς μιλάνε κινούνται ελεύθερα ακόμα και στο διάδρομο ανάμεσα στους θεατές)

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Μάγκες, είδατε τον κύριο που χτύπησε την πόρτα του Διευθυντή;

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Τον είδα, ποιος ήταν;

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Άμα σου πω, δε θα το πιστέψεις…

ΜΗΝΑΣ: Γιατί να μην το πιστέψει;

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: (Προς το Μηνά) Θα δεις γιατί…Λοιπόν, αυτός που μπήκε στο γραφείο είναι ο καινούριος Διευθυντής!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Τι είπες; Ο καινούριος Διευθυντής;

ΜΗΝΑΣ: Δηλαδή φεύγει ο Καρανίκας;

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Εσύ τι λες; Για να έρχεται καινούριος σημαίνει ότι φεύγει ο παλιός.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Μα γιατί;

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Παίρνει σύνταξη. Γέρασε πια…

ΜΗΝΑΣ: Κρίμα. Κι είναι τόσο καλός…

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Ο καλύτερος!

ΜΗΝΑΣ: Ποτέ του δεν πείραξε μαθητή.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Γιατί, μήπως μάλωσε ποτέ του κανέναν αυστηρά;

ΜΗΝΑΣ: Πάντα προσπαθούσε να βρει μια λύση.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Θυμάσαι τότε που μας έπιασε με την κροτίδα στην τουαλέτα;

ΜΗΝΑΣ: Πώς δεν θυμάμαι! Τίποτα δε μας έκανε.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Ναι, μόνο με χάιδεψε στα μαλλιά και μου είπε με το γνωστό του τρόπο: «Σε παρακαλώ, παιδί μου, μην το ξανακάνεις»,

ΜΗΝΑΣ: Ακούς εκεί, να σε παρακαλάει ο Διευθυντής να μην φέρεις κροτίδες στο σχολείο. Πού ακούστηκε αυτό;

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Τον Μπόγκνταν όμως θα τον διώξει απ’ το σχολείο.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Άλλο ο Μπόγκνταν. Αυτός έκλεβε. Δεν είναι το ίδιο.

ΜΗΝΑΣ: Ναι. Και πάλι φέρθηκε πολύ καλά. Θα μπορούσε να καλέσει την αστυνομία. Όμως δεν το έκανε.

(Εμφανίζονται δύο κορίτσια)

ΜΑΡΙΝΑ: Παιδιά! Τα μάθατε τα νέα;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Δεν θα το πιστέψετε!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Άσε, Μαρίνα, τα ξέρουμε ήδη. Έρχεται καινούριος Διευθυντής!

ΜΑΡΙΝΑ: Μα πού το μάθατε;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Ποιος σας το ’πε;

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Έχουμε κι εμείς τις πληροφορίες μας…(δείχνει τον Βαλάντη)

ΜΑΡΙΝΑ: Μάθατε μήπως αν είναι καλός;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Γιατί εμένα μου φάνηκε στριμμένος.

ΜΗΝΑΣ: Πού τον είδατε;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Στο διάδρομο. Περπατούσε αγέλαστος και βλοσυρός.

ΜΑΡΙΝΑ: Και μόλις μας είδε, ρώτησε την Κατερίνα με αυστηρό ύφος: «Πες μου, σε παρακαλώ, πού είναι το γραφείο του Διευθυντή»;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Σας το υπογράφω. Δεν θα περάσουμε καλά με δαύτον…

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Αμάν ρε, Κατερίνα. Την καταστροφή φέρνεις. Πού κατάλαβες το χαρακτήρα του από μια κουβέντα που σου είπε;

(Ακούγεται το κουδούνι)

ΜΑΡΙΝΑ: Παιδιά, το κουδούνι. Πάμε γρήγορα μην αργήσουμε.

(Τα παιδιά φεύγουν)

 

2η ΣΚΗΝΗ

(Στο γραφείο του Διευθυντή το ρολόι του τοίχου δείχνει ότι έχουν περάσει δύο ώρες – ο νέος Διευθυντής συνεχίζει να μελετάει τα έγγραφα – χτυπάει η πόρτα και εμφανίζεται ο παλιός Διευθυντής)

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Κύριε Αθανασίου, με ζητήσατε;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Μάλιστα, κύριε Καρανίκα. Ήθελα να με βοηθήσετε. Έχω κάποιες απορίες.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Ό,τι θέλετε. Είμαι στη διάθεσή σας.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Πρόκειται για ένα από τα έγγραφα που είχατε σκοπό να υπογράψετε σήμερα.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: (Ανήσυχος) Τη δαπάνη για την αγορά του φωτοτυπικού; Μα έγιναν όλα σύμφωνα με το νόμο…

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Όχι, δεν εννοώ αυτό.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Ε, τότε τι; Μήπως την αίτηση που έκανα για καινούρια καθηγήτρια αγγλικών; Ξέρετε λείπει δύο εβδομάδες…

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Όχι, κύριε Καρανίκα, μιλάω για αυτό το χαρτί του Προϊσταμένου που αναφέρει ότι εγκρίνεται η αίτησή σας για την αποβολή ενός μαθητή απ’ το σχολείο.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: (Δείχνει να ησυχάζει) Α, εννοείτε την υπόθεση Τοντόροφ. Μην ανησυχείτε, αυτό το ζήτημα έχει επιλυθεί. Υπάρχει ομόφωνη απόφαση του Συλλόγου Καθηγητών.

(Την ίδια στιγμή εμφανίζονται στο γραφείο η κυρία Παπαδήμα και ο κύριος Δροσόπουλος)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Ξέρετε, δεν καταλαβαίνω απολύτως. Γιατί ζητήσατε την αποβολή του συγκεκριμένου μαθητή;

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Είναι μια δυσάρεστη ιστορία…(κουνάει το κεφάλι του)

(Επεμβαίνει η κυρία Παπαδήμα)

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Ο μαθητής αυτός ήταν κλέφτης, κύριε Διευθυντά. Έκλεψε πολλές φορές πολύτιμα αντικείμενα από τσάντες των συμμαθητών του.

(Επεμβαίνει ο Δροσόπουλος)

ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Και χρήματα! Όχι, μόνο αντικείμενα…

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Δεν είναι Έλληνας;

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Όχι, οι γονείς του είναι μετανάστες από τη Βουλγαρία.

(Επεμβαίνει ξανά ο Δροσόπουλος)

ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Λαθρομετανάστες! Έχει σημασία.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Έχετε δίκιο, κύριε Δροσόπουλε. Αυτό ξέχασα να το πω.

ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Ξέρετε σε τι δύσκολη θέση βρισκόμαστε πολλές φορές; Χωρίς να είναι νόμιμοι, χωρίς να έχουν άδεια παραμονής, εμείς αναγκαζόμαστε να τους γράψουμε στο σχολείο…

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Με τα γνωστά επακόλουθα…

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Τελοσπάντων, μη σας κουράζουμε άλλο. Η συγκεκριμένη ιστορία ήταν ξεκάθαρη.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Ναι, ο μαθητής ομολόγησε. Παραδέχτηκε όλες τις κλοπές. Ήρθε και ο πατέρας του μάλιστα, μας ζήτησε συγγνώμη και μας παρακάλεσε να μην καλέσουμε την αστυνομία.

ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Πράγμα που δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουμε. Στο κάτω κάτω είμαστε εκπαιδευτικοί. Πρέπει να δείξουμε την ανάλογη ευαισθησία. Νομίζω ότι θα συμφωνήσετε, κύριε Διευθυντά.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Προβληματισμένος) Δεν καταλαβαίνω. Είπατε ότι ο συγκεκριμένος μαθητής διέπραξε επανειλημμένως  το αδίκημα της κλοπής;

ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Εφτά κλοπές συνέβησαν μέσα σε ένα μήνα…

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Και σ’ αυτές περιλαμβάνεται και κλοπή χρημάτων;

ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Δυστυχώς ναι. Τις τέσσερις φορές έκλεψε χρήματα.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Τότε λυπάμαι, αλλά έπρεπε να καλέσετε την αστυνομία. Γιατί δεν το πράξατε; Ο σχολικός κώδικας είναι σαφής.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Μα, κύριε Αθανασίου, τι είναι αυτά που λέτε; Είναι δυνατόν να στείλουμε στα χέρια της αστυνομίας ένα μικρό παιδί, μόνο και μόνο επειδή διέπραξε ένα σφάλμα;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Εφτά φορές το έκανε αυτό το σφάλμα! Όχι μία και δύο!

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Δεν μπορώ να κατανοήσω τη σκληρότητά σας.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Δεν είναι σκληρότητα. Είναι εφαρμογή των νόμων.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Μα, κύριε Αθανασίου. Η υπόθεση έχει λήξει. Έδωσε την έγκρισή του και ο Προϊστάμενος. Εσείς δεν έχετε καμία ευθύνη. Το μόνο που λείπει είναι η δική σας υπογραφή και ο μαθητής αυτός θα μεταγραφεί σε ένα άλλο σχολείο…

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Για να συνεχίσει  και εκεί τις κλοπές του… Ξέρετε τι έλεγε ο πατέρας μου, κύριε Καρανίκα; «Πάρτε ξένοι τον πόνο μου γιατί εγώ παιδεύομαι». Νομίζω ότι αυτή είναι η λογική σας.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: (Θυμωμένος) Μα σας παρακαλώ! Με προσβάλλετε. Δεν σας επιτρέπω.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Υψώνοντας τον τόνο της φωνής του) Ούτε εγώ σας επιτρέπω να μου «υπαγορεύετε» να βάλω την υπογραφή μου σε ένα έγγραφο το οποίο θα με εμπλέξει σε περιπέτειες.Ξέρετε τι θα γίνει όταν το παιδί αυτό αρχίσει να κλέβει και στο επόμενο σχολείο; Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι ο Διευθυντής του θα ψάξει να βρει την άκρη. Και φυσικά οι ευθύνες δεν θα πέσουν στον Προϊστάμενο. Εγώ θα εκτεθώ. Αφού έβαλα την υπογραφή μου φαρδιά πλατιά.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: (Σιωπή)

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: (Δείχνει προβληματισμένη) Δίνετε προεκτάσεις στο θέμα, που δεν τις είχα φανταστεί.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Το ξέρω, κυρία Παπαδήμα, ότι κανείς δεν είχε φανταστεί τι επιπτώσεις μπορεί να έχει ένα τόσο σοβαρό θέμα. Ούτε φυσικά καταλογίζω πρόθεση στον κύριο Καρανίκα. Απλώς θέλω να του θυμίσω ότι οι καιροί έχουν αλλάξει…

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: (Εξοργίζεται) Τι εννοείτε; Ότι γέρασα και δεν κάνω καλά τη δουλειά μου;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Με ήρεμη φωνή) Όχι, αυτό. Απλώς ότι πρέπει να υπολογίζουμε όλα τα δεδομένα σε μια υπόθεση. Τίποτα περισσότερο.

ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Και τώρα τι θα γίνει με το θέμα του μικρού Μπόγκνταν;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Θα μελετήσω ξανά όλες τις πτυχές του. Και πρέπει να με βοηθήσετε. Θέλω να μιλήσω με τον ίδιο το μαθητή, με τα θύματά του καθώς με τον εκπαιδευτικό που ανέλαβε τις ανακρίσεις.

ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Πολύ καλά. Αύριο, πρωί πρωί…

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Όχι, αύριο! Σήμερα, κύριε Δροσόπουλε!

ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Μα είναι αργά!

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Φωνάζει) Δε με νοιάζει! Όταν λέω σήμερα, εννοώ σήμερα! Το καταλάβατε;

ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: (Ενοχλημένος) Μάλιστα, κύριε Διευθυντά.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: (Σε απειλητικό τόνο) Νομίζω ότι ξεκινάτε λάθος την καριέρα σας, κύριε Αθανασίου.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Μπορεί. Πάντως θα είναι δικό μου το λάθος και όχι κάποιου άλλου.

(Ο Καρανίκας αποχωρεί εμφανώς ενοχλημένος, το ίδιο και ο Δροσόπουλος)

(Κλείνει η σκηνή – εμφανίζονται τα πέντε παιδιά)

 

 

2α

ΜΑΡΙΝΑ: Καλά, τον είδατε τον Καρανίκα; Είχε κάτι νεύρα όταν βγήκε απ’ το γραφείο.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Πώς να μην έχει νεύρα; Δεν έμαθες τι έγινε;

ΜΑΡΙΝΑ: Όχι.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Λέγε, Κατερίνα, τι συνέβη;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Θυμάστε τι σας είχα πει εγώ; Ότι δε θα περάσουμε καλά με τον καινούριο Διευθυντή; Ε, λοιπόν, επιβεβαιώθηκα.

ΜΗΝΑΣ: Θα μας πεις επιτέλους τι έγινε;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Να, θέλει να στείλει τον Μπόγκνταν στην αστυνομία!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Μα είναι δυνατόν; Δεν του φτάνει που θα αποβληθεί;

ΜΑΡΙΝΑ: Άμα είσαι στριμμένος, δεν ικανοποιείσαι εύκολα.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Α, ρε φουκαρά, Μπόγκνταν…

ΜΗΝΑΣ: Τι έχεις να πάθεις…

ΜΑΡΙΝΑ: Δε μου λέτε,  οι γονείς του έχουν άδεια παραμονής;

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Όχι. Ο πατέρας του είναι λαθρομετανάστης.

ΜΑΡΙΝΑ: Και η μητέρα του;

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Είναι πεθαμένη.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Και τι θα γίνει αν τον πιάσει η αστυνομία;

ΜΗΝΑΣ: Θα τους στείλουν και τους δύο στην πατρίδα τους. (κουνάει το κεφάλι του) Ας πρόσεχε. Ποιος του είπε να κλέβει;

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Μα ήταν σίγουρα ένοχος ο Μπόγκνταν;

ΜΑΡΙΝΑ: Αφού ομολόγησε όλες τις κλοπές.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Και χωρίς να τον πιέσει κανένας.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Γιατί όμως έκλεβε; Ακόμα δεν κατάλαβα.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Μα είναι πολύ φτωχός.

ΜΑΡΙΝΑ: Κι όποιος είναι φτωχός είναι και κλέφτης; Ωραία λογική…

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Εγώ πάντως τις λίγες φορές που μίλησα μαζί του σχημάτισα γι’ αυτόν την καλύτερη γνώμη.

ΜΗΝΑΣ: Πότε μίλησες εσύ μαζί του;

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Αρκετές φορές. Κάποτε μάλιστα του έδωσα και μία σοκολάτα…Δεν τη δέχτηκε.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Γιατί να τη δεχτεί; Αφού κλέβοντας είχε όσες ήθελε.

ΜΗΝΑΣ: Φταίμε κι εμείς όμως. Κανείς δεν του έκανε παρέα. Τον είχαμε σαν ψωριάρη.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Κι αυτός είναι λόγος να κλέβει;

ΜΑΡΙΝΑ: Τέτοια ατυχία όμως; Τώρα βρήκε να έρθει αυτό το στραβόξυλο, ο καινούριος Διευθυντής;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Δε λένε: «όπου φτωχός κι η μοίρα του»; Ε, αυτό ισχύει για τον Μπόγκνταν.

ΜΗΝΑΣ: Ίσως είναι καλύτερα έτσι.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Ναι, θα πάρει ένα γερό μάθημα ώστε να μην ξανακλέψει.

ΜΑΡΙΝΑ: Τι λες, ρε Βαγγέλη; Αν πάει στη φυλακή, από μαθητής θα γίνει δάσκαλος στην κλεψιά…

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Μπα! Δεν πρόκειται να τον βάλουν φυλακή. Απλώς θα τον απελάσουν

(Χτυπάει το κουδούνι)

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Τι μάθημα έχουμε τώρα;

ΜΗΝΑΣ: Ιστορία. Και περιττό να πω ότι δε διάβασα τίποτα.

(Τα παιδιά φεύγουν)

 

3η ΣΚΗΝΗ

(Στο γραφείο βρίσκονται ο Αθανασίου με την Παπαδήμα)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Κυρία Παπαδήμα, μπορώ να βασιστώ πάνω σας; Σας χρειάζομαι για τις ανακρίσεις.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Βεβαίως, κύριε Διευθυντά. Μόνο θα ήθελα να σας ζητήσω κάτι.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Παρακαλώ.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Μην παρεξηγείτε τον καημένο τον κύριο Καρανίκα. Είναι αλήθεια πως γέρασε πια. Όμως είναι καλός άνθρωπος. Ξέρετε, θα είναι υποψήφιος στις δημοτικές εκλογές. Όλη η περιοχή θα τον ψηφίσει.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Αυτό είναι θαυμάσιο.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Τον είχα κι εγώ καθηγητή. Ήταν εξαίρετος! Και τώρα πλέον αναγνωρίζεται η δουλειά του. Γι’ αυτό σας λέω, δείξτε κατανόηση.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Λυπάμαι πολύ αν τον στεναχώρησα. Όμως δεν μπορώ να υποκύψω. Πράττω πάντοτε ό,τι μου υπαγορεύει η συνείδησή μου.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Σας καταλαβαίνω.

(Μπαίνει ο Παπαδόπουλος)

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Με ζητήσατε;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Περάστε, κύριε Παπαδόπουλε. Για πείτε μου, σας παρακαλώ. Εσείς κάνατε τις ανακρίσεις για το θέμα των κλοπών;

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Μάλιστα.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Και πώς καταλήξατε στον Τοντόροφ;

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Μα δεν καταλαβαίνω…Γιατί με ρωτάτε; Αφού ομολόγησε.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Νομίζω ότι έχω κάθε δικαίωμα να σας ρωτάω. Κοίταξα προηγουμένως το φάκελο της υπόθεσης. Δεν αναφέρεται τίποτα σχετικό με το τι προηγήθηκε των ερευνών σας. Λοιπόν, εξηγήστε μου! Πώς υποψιαστήκατε τον Μπόγκνταν Τοντόροφ;

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Μα υπήρχε το προηγούμενο με το συμμαθητή του, τον Ηλία Καρύδη.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Δηλαδή τι προηγούμενο;

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Λίγο πριν ξεκινήσουν οι υπόλοιπες κλοπές, ο Μπόγκνταν είχε κλέψει από τον Καρύδη ένα ακριβό στιλό διαρκείας. Το μοιραίο λάθος που τον πρόδωσε ήταν ότι το αντικατέστησε με ένα φτηνό βουλγαρικής κατασκευής. Μάλιστα είχε πάνω του κυριλικούς χαρακτήρες. Έτσι καταλήξαμε σ’ αυτόν. Τόσο απλά. Στη συνέχεια ομολόγησε και τις υπόλοιπες κλοπές. Η υπόθεση νομίζω ότι έχει κλείσει.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Ο Καρύδης τι σας είπε;

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Ξέρετε ο Ηλίας…αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα. Δεν μίλησε ποτέ. Ούτε κι εμείς βέβαια τον πιέσαμε. Όμως την επόμενη ήρθε ο πατέρας του και μας εξήγησε τι συνέβη.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Δηλαδή τι σας εξήγησε;

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Μας είπε ότι ο Βούλγαρος έκλεψε το στιλό και στη συνέχεια αντικατέστησε το ακριβό στιλό του Ηλία με ένα φτηνό δικό του.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Περίεργο…πολύ περίεργο…Έχουμε έναν ύποπτο που κλέβει στιλό και στη συνέχεια το αντικαθιστά με άλλο. Δηλαδή είναι σαν να αφήνει την υπογραφή του.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Δεν σας καταλαβαίνω.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Μα αφού άφησε το δικό του στιλό ήταν σα να το έκανε επίτηδες για να προδοθεί! (σκέφτεται λίγο) Ο ίδιος τι απολογήθηκε;

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Τα συνηθισμένα ψέματα. Ότι τάχα είχαν ανταλλάξει με τον Ηλία τα στιλό τους. Πράγμα που ο Ηλίας ποτέ του δεν επιβεβαίωσε.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Ούτε όμως και διέψευσε.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: (Σιωπή)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Σας ευχαριστώ πολύ. Μπορείτε να φύγετε. Και, σας παρακαλώ, φωνάξτε μου τον Ηλία. Θέλω να του μιλήσω.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Έξω είναι…όμως, ξέρετε, κύριε Διευθυντά…

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Ξέρω, ξέρω..Κάντε, σας παρακαλώ, αυτό που σας είπα.

(Ο Παπαδόπουλος φέρνει μέσα τον Ηλία – ο μικρός είναι φοβισμένος)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Πέρασε, Ηλία. Μη φοβάσαι. Δεν πρόκειται να σου κάνουμε κακό. (προς τον Παπαδόπουλο) Εσείς, κύριε Παπαδόπουλε, κάντε μου τη χάρη να φωνάξετε και τα υπόλοιπα παιδιά που εμπλέκονται στην υπόθεση.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Αμέσως, κύριε Διευθυντά.

(Εντωμεταξύ ο Ηλίας παραμένει στη γωνία του γραφείου, φοβισμένος – η Παπαδήμα τον πλησιάζει και τον καλοπιάνει)

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: (Προς τον Ηλία) Έλα, Ηλία. Είμαι κι εγώ εδώ. Μη φοβάσαι. Το μόνο που θέλει ο κύριος Διευθυντής είναι να πεις την αλήθεια. Κανείς δεν πρόκειται να σε πειράξει.

(Ο Ηλίας προχωράει επιφυλακτικά)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Με πολύ ευγενικό τρόπο) Ηλία, τι συνέβη με το στιλό σου. Ο Μπόγκνταν το πήρε;

ΗΛΙΑΣ: (Σιωπή)

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Ηλία, μη φοβάσαι. Μίλα ελεύθερα.

ΗΛΙΑΣ: …Σας μίλησε νομίζω ο πατέρας μου…

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Ναι, αλλά εμείς θέλουμε τη δική σου άποψη για τα γεγονότα.

ΗΛΙΑΣ: (Σιωπή)

(Επεμβαίνει η Παπαδήμα)

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Ηλία, δεν πιστεύω να φοβάσαι κι εμένα;

ΗΛΙΑΣ: Όχι, εσάς, κυρία, δε σας φοβάμαι.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Τότε μίλα ελεύθερα. Τι συνέβη με τον Μπόγκνταν; Σου πήρε το στιλό;

ΗΛΙΑΣ: Όχι!

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Έκπληκτος) Τι είπες;;

ΗΛΙΑΣ: (Φοβισμένος σταματάει)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Χαμηλώνει τον τόνο της φωνής του) Ηλία, πρέπει να μιλήσεις. Αλλιώς ένα παιδί θα τιμωρηθεί αυστηρά για κάτι που δεν έκανε.

ΗΛΙΑΣ: Είστε πολύ κακός, αν θέλετε να τιμωρήσετε τον Μπόγκνταν.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Μα ποιος σου είπε ότι θέλω να τον τιμωρήσω;

(Επεμβαίνει η Παπαδήμα)

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Ηλία, ο κύριος Καρανίκας είναι που θέλει να τιμωρήσει τον Μπόγκνταν, όχι εμείς.

ΗΛΙΑΣ: (Φωνάζει) Λέτε ψέματα! Ο κύριος Καρανίκας δεν τιμώρησε ποτέ του τον Μπόγκνταν!

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Άκουσε, Ηλία, προσεκτικά. Θέλω κι εγώ το καλό του Μπόγκνταν όπως κι εσύ. Πες μου όμως. Πριν από λίγο μας είπες πως δεν σου πήρε το στιλό. Τι έγινε λοιπόν; Κάνατε ανταλλαγή όπως ισχυρίζεται αυτός;

ΗΛΙΑΣ: (Σκέφτεται) Θα μιλήσετε καθόλου με τον πατέρα μου;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Όχι! Σου το ορκίζομαι!

ΗΛΙΑΣ: Γιατί του υποσχέθηκα να μην πω τίποτε.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Ό,τι πεις, Ηλία, θα μείνει μεταξύ μας.

ΗΛΙΑΣ: (Διστάζει λίγο) Ανταλλαγή κάναμε. Αλήθεια έλεγε ο Μπόγκνταν.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Μα τότε γιατί δεν το είπες αυτό και στον κύριο Καρανίκα.

ΗΛΙΑΣ: (Με δακρυσμένα μάτια) Μου είπε ο πατέρας μου να μη μιλήσω. Κι έπειτα ο ίδιος ο Μπόγκνταν ομολόγησε τις υπόλοιπες κλοπές. Άρα σκέφτηκα πως δεν είχε σημασία πλέον τι θα πω εγώ.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Προς την Παπαδήμα) Κυρία Παπαδήμα, νομίζω πως έχουμε ακούσει ό,τι ήταν απαραίτητο. Δεν χρειαζόμαστε άλλο τον Ηλία.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Εντάξει, Ηλία, αγόρι μου, μπορείς να πηγαίνεις.

(Η Παπαδήμα οδηγεί τον Ηλία έξω και επιστρέφει)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Πώς σας φαίνονται τα λόγια του Ηλία;

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Τι να πω; Δεν το περίμενα…

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Όπως φαίνεται ο κύριος Παπαδόπουλος επέλεξε τον Μπόγκνταν στηριζόμενος σε μία κλοπή που ουδέποτε έγινε.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Έχετε δίκιο, κύριε Αθανασίου. Συμφωνώ απολύτως. Όμως, μην ξεχνάτε ότι υπάρχει η ομολογία του μαθητή. Ό,τι και να έγινε με τον Ηλία, παραμένουν οι υπόλοιπες κλοπές.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Το κατανοώ αυτό. Και με προβληματίζει ιδιαίτερα. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί…Υπερβολικά προσεκτικοί…

(Κλείνει η σκηνή)

 

3α

(Εμφανίζονται τα πέντε παιδιά)

ΜΑΡΙΝΑ: Είδατε τον Ηλία που βγήκε κλαμένος απ’ το γραφείο;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Καλά, αυτός ο καινούριος  Διευθυντής είναι αδίστακτος. Τον Ηλία βρήκε να μαλώσει;

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Τόσα ψυχολογικά προβλήματα έχει αυτό το παιδί.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Καημένε Ηλία…

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Μα τι του έφταιξε;

ΜΗΝΑΣ: Είναι βασικός μάρτυρας στην υπόθεση.

ΜΑΡΙΝΑ: Ο Ηλίας βασικός μάρτυρας; Από πού κι ως πού;

ΜΗΝΑΣ: Δεν μάθατε τι έγινε με το στιλό του;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Όχι.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: (Προς τα κορίτσια) Κρίμα και σας είχα για έξυπνες. Ο Μπόγκνταν έκλεψε το στιλό του Ηλία και του έδωσε κάποιο άλλο φτηνιάρικο.

ΜΑΡΙΝΑ: Είσαι σίγουρος ότι έτσι έγιναν τα πράγματα;

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Βεβαίως. Αφού το είπε ο Καρανίκας.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Εγώ είχα την εντύπωση ότι ήτανε φίλοι.

ΜΑΡΙΝΑ: Ναι, έκαναν συχνά παρέα μαζί.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Γιατί κανείς άλλος δεν τους μιλούσε…

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Δε νομίζω ότι ο Μπόγκνταν θα έκλεβε ποτέ στιλό απ’ τον Ηλία…

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Και γιατί τα έβαλε με τον Ηλία ο καινούριος Διευθυντής;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Τι ψάχνεις τώρα; Αφού είπαμε, είναι στριμμένος.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Πάντως Διευθυντής σαν τον Καρανίκα, δε θα περάσει ποτέ ξανά.

ΜΗΝΑΣ: Έχεις δίκιο. Ένας ήταν ο Καρανίκας. Θεός!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Ξέρετε τι λέει ο ξάδελφός μου που πηγαίνει στο 18ο;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Τι σου λέει;

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Εκεί σε κάθε τάξη έχουν γύρω στα δέκα παιδιά μεταναστών. Βούλγαροι, Αλβανοί, Πακιστανοί…κάθε καρυδιάς καρύδι.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Ενώ στο δικό μας είναι μόνο ο Μπόγκνταν. Αυτό δεν το σκέφτηκα ποτέ.

ΜΑΡΙΝΑ: (Προς τον Βαγγέλη) Δεν είναι μόνο το σχολείο του ξαδέλφου σου που έχει μετανάστες. Όλα τα σχολεία έτσι είναι τώρα.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Αυτό θέλω να πω. Είμαστε τυχεροί που έχουμε τον Καρανίκα Διευθυντή.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Τι εννοείς; Ο Καρανίκας δεν αφήνει τους μετανάστες να έρχονται στο σχολείο μας;

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Ε, βέβαια. Το είπε στον πατέρα μου. Βρίσκει διάφορες δικαιολογίες και τους στέλνει σε άλλα σχολεία.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Πονηρός, ε;

ΜΑΡΙΝΑ: Αυτό όμως είναι παράνομο…

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Παράνομο, αλλά απαραίτητο.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Και καθόλου ηθικό…

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Γιατί;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Θέλει και ρώτημα; Κι αυτά παιδιά είναι. Δεν πρέπει να μορφωθούν;

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Μα αφού είναι όλοι κλέφτες σαν τον Μπόγκνταν.

ΜΑΡΙΝΑ: Ε, όχι! Επειδή έπιασαν τον Μπόγκνταν να κλέβει θα βγάλουμε και όλους τους μετανάστες κλέφτες;

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Ο πατέρας μου πάντως έτσι λέει.

ΜΑΡΙΝΑ: Ο πατέρας σου λέει βλακείες!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: (Θυμώνει) Μαρίνα, πρόσεχε τα λόγια σου!

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Έλα, Βαγγέλη, μη θυμώνεις. Δεν το εννοούσε η Μαρίνα. (Προς την Μαρίνα) Έτσι δεν είναι, Μαρίνα;

ΜΑΡΙΝΑ: (Προς το Βαγγέλη) Συγγνώμη, δεν ήθελα να προσβάλω τον πατέρα σου. (προς τους υπόλοιπους) Όμως πρέπει να καταλάβετε πως οι μετανάστες είναι άνθρωποι σαν κι εμάς. Κι αν ήρθαν στην πατρίδα μας είναι γιατί ψάχνουν μια καλύτερη τύχη για τα παιδιά τους κι όχι για να κλέψουν και να σκοτώσουν.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Ο Μπόγκνταν όμως…

ΜΑΡΙΝΑ: Αν συμπεριφερόμασταν κι εμείς καλύτερα στον Μπόγκνταν μπορεί να μη συνέβαιναν όλα αυτά. Ίσως το έκανε γιατί αισθανόταν απομονωμένος.

(Εμφανίζεται ένα παιδί, ο Κώστας)

ΚΩΣΤΑΣ: Βαλάντη, σε θέλει ο κύριος Διευθυντής!

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: (Τρομαγμένος) Εμένα; είσαι σίγουρος;

ΚΩΣΤΑΣ: Μα βέβαια. Μου είπε να σε φωνάξω ο κύριος Παπαδόπουλος.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Για ποιο λόγο; Δε σου είπε;

ΚΩΣΤΑΣ: Όχι. Πάντως νομίζω ότι πρόκειται για την υπόθεση του Μπόγκνταν.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: (Απορεί και κοιτάζει τους υπόλοιπους) Μα αφού εγώ δεν έχω καμία σχέση…

ΚΩΣΤΑΣ: (Αγανακτισμένος) Τι θα γίνει τώρα; Θα έρθεις επιτέλους;

ΜΗΝΑΣ: (Τον σκουντάει) Άντε, πήγαινε!

(Ο Βαλάντης προχωράει φοβισμένος – μετά αποχωρούν και τα υπόλοιπα παιδιά)

4η ΣΚΗΝΗ

(Μπαίνει ο Παπαδόπουλος στο γραφείο του Διευθυντή με τρία παιδιά)

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Κύριε Διευθυντά, σας έφερα τρεις μάρτυρες της υπόθεσης. Οι υπόλοιποι δύο περιμένουν έξω. Εμένα με θέλετε τίποτα;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Μα φυσικά και σας θέλω.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Πολύ καλά.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Προς τα παιδιά) Παιδιά, μη φοβάστε. Δεν ήρθατε εδώ ως κατηγορούμενοι. Απλώς θέλω να μας βοηθήσετε στη διαλεύκανση μιας υπόθεσης. Πρώτα πρώτα όμως να συστηθώ. Είμαι ο καινούριος Διευθυντής. Λέγομαι Αθανασίου Παυσανίας και χρειάζομαι τη βοήθειά σας. (πηγαίνει προς το γραφείο του και ανοίγει ένα φάκελο) Σύμφωνα με το φάκελλο της υπόθεσης ο μαθητής Μπόγκνταν Τοντόροφ έκλεψε από εσάς χρήματα και διάφορα αντικείμενα αξίας. Θα ήθελα ο καθένας από εσάς να μας πει τι συνέβη.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Συγγνώμη, κύριε Διευθυντά, αλλά νομίζω ότι εμένα με φωνάξατε κατά λάθος.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Πώς ονομάζεσαι;

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Μητρόπουλος Βαλάντης.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Μα το όνομά σου είναι εδώ, στο φάκελο. (διαβάζει) Στις 11 του μηνός κατήγγειλες στο Διευθυντή σου ότι κάποιος έκλεψε από την τσάντα σου 20 ευρώ.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: (Χαμογελώντας) Όχι, έκανα λάθος. Απλώς τα είχα ξεχάσει στο σπίτι.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Είσαι σίγουρος;

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Βεβαίως. Την επόμενη ήρθα στο Διευθυντή και του εξήγησα το λάθος. (προσπαθεί να δικαιολογηθεί)…Είχαν γίνει ήδη αρκετές κλοπές στο σχολείο και μόλις αντιλήφθηκα ότι έλειπαν τα χρήματα θεώρησα ότι μου τα είχαν κλέψει…Φυσικά ζήτησα συγγνώμη μετά…Ήταν βλακεία μου.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Προς τον Παπαδόπουλο) Μα εδώ στο φάκελο δεν αναγράφεται τίποτα για το λάθος.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: (Σηκώνει τους ώμους του) Δε με ενημέρωσε ο κύριος Διευθυντής.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Συμβαίνει όμως κάτι πολύ περίεργο, κύριε Παπαδόπουλε. Σύμφωνα με τα όσα γράφονται στο φάκελο, ο μαθητής Τοντόροφ Μπόγκνταν, ανάμεσα στα άλλα, ομολόγησε και την κλοπή 20 ευρώ από την τσάντα του Μητρόπουλου.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Αδύνατον!

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Και όμως, έτσι γράφει εδώ!

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Τι να σας πω, δεν ξέρω. Στον κύριο Διευθυντή έδωσε την ομολογία.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Εσείς πώς το εξηγείτε;

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Πώς να το εξηγήσω…Φαίνεται έκανε τόσες πολλές κλοπές που έχασε το λογαριασμό…

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Μπορεί…(προς την Παπαδήμα) Κυρία Παπαδήμα, βλέπετε τι περίεργα πράγματα συμβαίνουν;

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Να ρωτήσουμε τον κύριο Καρανίκα. Θα έχει μια λογική εξήγηση να δώσει.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Θα γίνει κι αυτό, κυρία Παπαδήμα. Θα γίνει κι αυτό…Πρέπει πρώτα όμως να τελειώσουμε με τις καταθέσεις των μαθητών. (προς τον Βαλάντη) Μητρόπουλε, παιδί μου, εσύ τελείωσες. Δε σε χρειαζόμαστε άλλο. Μπορείς να πηγαίνεις.

(Ο Βαλάντης αποχωρεί – επεμβαίνει η Βίκυ)

ΒΙΚΥ: Κύριε Διευθυντά, κι εγώ νομίζω ότι δεν πρέπει να βρίσκομαι εδώ.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Γιατί;

ΒΙΚΥ: Γιατί τη μέρα που μου έκλεψαν το σταυρό ο Μπόγκνταν έλειπε.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Κοιτάζει το φάκελο) Στις 7;

ΒΙΚΥ: Ναι, το θυμάμαι πολύ καλά. Ο Μπόγκνταν ήταν άρρωστος.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Είσαι σίγουρη;

ΒΙΚΥ: Μα φυσικά και είμαι σίγουρη. Αφού το απόγευμα πήρε τηλέφωνο στο σπίτι για να μου ζητήσει τα μαθήματα.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Το δήλωσες αυτό στον κύριο Διευθυντή;

ΒΙΚΥ: Στην αρχή όχι. Πού να ήξερα ότι θα κατηγορούσαν τον Μπόγκνταν. Όταν όμως έμαθα ότι αυτός ήταν ο ένοχος, πήγα στο Διευθυντή και του το είπα.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Κι αυτός τι σου απάντησε;

ΒΙΚΥ: Ότι θα μελετήσει το θέμα.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Προς την Παπαδήμα) Κι αυτός το μελέτησε…(κουνάει το κεφάλι) Κυρία Παπαδήμα, μπορείτε να ελέγξετε αν στις 7 του μηνός έλειπε ο Τοντόροφ;

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: (Κρατάει το απουσιολόγιο) Ήδη το έλεγξα. Είναι αλήθεια. Έλειπε στις 7 και στις 8.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Τι να πω…Ή ο Μπόγκνταν είναι ο καλύτερος κλέφτης του κόσμου μια και τα καταφέρνει να κλέβει απ’ το σπίτι του ή βρισκόμαστε μπροστά σε μία μεγάλη αδικία.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Κύριε Αθανασίου, μη ξεχνάτε ότι ο Τοντόροφ ομολόγησε χωρίς να τον πιέσει κανείς. Και στο κάτω κάτω υπάρχουν και άλλες τρεις κλοπές.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Θα τις δούμε κι αυτές. (κοιτάζει τον φάκελο) Ποιος είναι ο Παπαμάρκου;

ΚΩΣΤΑΣ: Εγώ.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Εδώ στο φάκελλο γράφει ότι στις 5 Απριλίου, σου έκλεψαν από την τσάντα 10 ευρώ. Είναι αλήθεια;

ΚΩΣΤΑΣ: Μάλιστα, κύριε.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Το κατήγγειλες αμέσως;

ΚΩΣΤΑΣ: Μα φυσικά.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Είχες καμία υποψία για το ποιος μπορεί να είναι ο ένοχος;

ΚΩΣΤΑΣ: Όχι.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Προς τον Παπαδόπουλο) Τότε πώς καταλήξατε στον Μπόγκνταν;

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Υπήρχε η κατάθεση του υπαλλήλου στο κυλικείο.

(Επεμβαίνει η Παπαδήμα)

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: (Απορημένη) Μα τι σχέση έχει ο κυρ Γιάννης;

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Πώς δεν έχει! Κατέθεσε ότι στο δεύτερο διάλειμμα ο Μπόγκνταν αγόρασε απ’ αυτόν σάντουιτς και πλήρωσε με δεκάευρο!

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: (Θυμωμένη) Και είναι αυτό απόδειξη ότι έκλεψε;

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Κοιτάξτε, ο Μπόγκνταν είναι φτωχό παιδί. Αποκλείεται να πήρε απ’ τον πατέρα του για χαρτζιλίκι δεκάευρο…

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Κάνατε τον κόπο να ρωτήσετε τον πατέρα του;

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: …Μα δε χρειάστηκε! Τα ομολόγησε αμέσως όλα!

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Συγγνώμη, κύριε Παπαδόπουλε. Προηγουμένως είπατε ότι ο Μπόγκνταν ομολόγησε στον κύριο Καρανίκα.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: (Ταραγμένος) Ναι…στην αρχή…όπως ήταν φυσιολογικό, τα αρνήθηκε όλα…Όταν όμως μίλησε με τον κύριο Καρανίκα…

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Άρα δεν ομολόγησε αμέσως!

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Μα τι σημασία έχει;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Ομολόγησε λίγο αργότερα, και όχι σε σας, αλλά στον κύριο Καρανίκα

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Τι υπονοείτε; Ότι ο κύριος Διευθυντής πίεσε τον μικρό; Μα είναι δυνατόν;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Δεν υπονοώ τίποτα! Προσπαθώ απλώς να βγάλω άκρη. (σκέφτεται) Ό,τι συνέβη κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων παρουσίαζεται σκοπίμως συγκεχυμένο και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί…

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: (Χάνει την ψυχραιμία του) Μα δεν μπορείτε να αντιληφτείτε κάτι! Ο Μπόγκνταν Τοντόροφ ομολόγησε! Τα παραδέχτηκε όλα! Χωρίς να τον πιέσουμε! Τι άλλο θέλετε; Υπάρχει και ομόφωνη απόφαση του Συλλόγου Καθηγητών! Γιατί σκαλίζετε έτσι την υπόθεση; Μήπως έχετε τίποτα προσωπικό εναντίον του κυρίου Καρανίκα;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Χαμογελάει) Κάνω ότι δεν άκουσα τον υπαινιγμό σας. Κι αυτό διότι έχω σημαντικότερα πράγματα ν’ ασχοληθώ. (περπατάει λίγο σκεφτικός) Πείτε μου κάτι ακόμα, κύριε Παπαδόπουλε. Έχω μια τελευταία απορία.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Σας ακούω.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Πότε έγιναν οι ανακρίσεις; Ο φάκελος γράφει στις 11 του μηνός.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: (Κάνει καταφατικό νεύμα) Στις 11 έγιναν.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Μου φαίνεται πολύ περίεργο. Στις 5 του μηνός ο Μπόγκνταν δίνει στο κυλικείο ένα δεκάευρο για να αγοράσει σάντουιτς. Και έξι μέρες αργότερα, στις 11 δηλαδή, ο καφετζής θυμάται με λεπτομέρειες πόσα χρήματα του έδωσε ο Μπόγκνταν και τι αγόρασε. Τόσο καλή μνήμη διαθέτει;

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: (Σιωπή)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Νομίζω ότι στην περίπτωση του Μπόγκνταν Τοντόροφ κάποιοι άνθρωποι αποφάσισαν από πριν για το ποιος είναι ο ένοχος…(προς τα υπόλοιπα παιδιά) Πηγαίνετε, δε σας χρειάζομαι άλλο.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Να φωνάξω και τα δύο παιδιά που περιμένουν έξω;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Δε μ’ ενδιαφέρουν. Αυτό που θέλω τώρα είναι να μιλήσω με τον Μπόγκνταν Τοντόροφ. Μπορείτε να τον φωνάξετε, κύριε Παπαδόπουλε;

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Βεβαίως.

(Ο Παπαδόπουλος και τα παιδιά φεύγουν – μένει η Παπαδήμα)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Κυρία Παπαδήμα, γνωρίζετε την υπόθεση Ντρέιφους;

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Βεβαίως! Καταδικάστηκε άδικα για κάτι που δεν έκανε.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Ακριβώς! Και το δικαστήριο τότε, όπως και στη δική μας περίπτωση, είχε αποφασίσει εκ των προτέρων!

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Όμως, κύριε Αθανασίου, ο Ντρέιφους δεν ομολόγησε ποτέ του.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Ο Ντρέιφους δεν ήταν μικρό παιδί…

 

4α

(Εμφανίζονται τα παιδιά – ο Βαλάντης δείχνει απορημένος)

ΜΑΡΙΝΑ: Τι συνέβη στο γραφείο, Βαλάντη; Τι σε ήθελε ο Διευθυντής;

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: (Προβληματισμένος) Δεν κατάλαβα καλά…Με ρώτησε για τα 20 ευρώ που είχα χάσει.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Και τι σχέση έχει αυτό; Αφού είπες στον Καρανίκα ότι τα ξέχασες στο σπίτι.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Εγώ το είπα…(σκέφτεται)…Αυτός όμως;

ΜΗΝΑΣ: Τι εννοείς;

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Μπορείτε να μου λύσετε μια απορία;

ΜΗΝΑΣ: Αν μπορούμε.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Γιατί ο Μπόγκνταν να ομολογήσει κάτι που δεν έκανε;

ΜΑΡΙΝΑ: Μίλα καθαρά. Δε σε καταλαβαίνουμε.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Ο Μπόγκνταν ομολόγησε ότι μου έκλεψε τα 20 ευρώ.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Αυτό πώς εξηγείται;

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Έλα, ντε! Αυτό λέω κι εγώ.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Μήπως έκανες λάθος τότε;

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Αποκλείεται. Το εικοσάευρο ήταν στο άλλο παντελόνι που έβαλα στο πλυντήριο. Και πλύθηκε μαζί του…

ΜΗΝΑΣ: Τότε ο Μπόγκνταν είπε ψέματα.

ΜΑΡΙΝΑ: Ή κάποιος τον πίεσε να ομολογήσει.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Κάποιος που έκρυψε και την κατάθεση του Βαλάντη.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Ο κύριος Καρανίκας;

ΜΗΝΑΣ: Μα είναι δυνατόν;

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Αποκλείεται! Ούτε να το σκέφτεστε!

ΜΗΝΑΣ: Ο Καρανίκας είναι ο καλύτερος Διευθυντής του κόσμου!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Δε θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο.

ΜΑΡΙΝΑ: Εσύ δεν είπες ότι ξεφορτώνεται πάντα τους μετανάστες;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Να, λοιπόν μια καλή ευκαιρία να ξεφορτωθεί και τον Μπόγκνταν.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Ωραία τα λέτε. Όμως ξεχνάτε κάτι σημαντικό. Ο Μπόγκνταν ομολόγησε έξι κλοπές: (μετράει με τα δάχτυλα) το στιλό του Ηλία, το σταυρό της Βίκυς…(ρωτάει τον Μηνά) Τι άλλο;

ΜΗΝΑΣ: Το δεκάευρο του Κώστα, το χαρτζιλίκι της Δέσποινας…

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Τώρα…σώθηκες άμα υπολογίζεις και τη Δέσποινα!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Γιατί;

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Αυτή δεν είναι που βλέπει μετανάστες και αλλάζει χρώμα;

ΜΗΝΑΣ: Α, ναι! Δεν τους συμπαθεί!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Δηλαδή ψέματα έλεγε η Δέσποινα;

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Δεν ξέρω… Μπορεί…

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Κι εγώ που την πίστεψα…

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Ο Μπόγκνταν είναι αθώος!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Α, τώρα δε μας τα λες καλά!

ΜΗΝΑΣ: Μην τα μπερδεύεις τα πράγματα! Εντάξει, το δικό σου το εικοσάευρο πλύθηκε στο πλυντήριο. Όμως συνέβησαν και πραγματικές κλοπές.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: Που δεν ξέρουμε ποιος τις έκανε!

ΜΑΡΙΝΑ: Εδώ που τα λέμε θα μπορούσε να είναι ένοχος ο οποιοσδήποτε!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Αφού ομολόγησε, ρε παιδιά! Θα με τρελάνετε!

ΜΗΝΑΣ: Δίκιο έχει ο Βαγγέλης. Είναι δυνατόν να ομολογήσεις αν είσαι αθώος;

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Εσείς σε λίγο θα πείτε ότι μπορεί να είμαι εγώ ο ένοχος ή ο Μηνάς…

ΜΗΝΑΣ: (Φοβισμένος) Α! Εγώ είμαι αθώος! Με με μπλέκεις εμένα!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Που λέει ο λόγος, ρε! Που λέει ο λόγος…

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Όπως καταλαβαίνεις, Βαγγέλη, αν ο Μπόγκνταν είναι αθώος, αυτό σημαίνει ότι ο καθένας από εμάς γίνεται ύποπτος!

ΒΑΛΑΝΤΗΣ: (Το τονίζει) Ο καθένας μας! Μπορεί εγώ…μπορεί η Μαρίνα…μπορεί εσύ…

5η ΣΚΗΝΗ

(Μπαίνει στο γραφείο φοβισμένος ο Μπόγκνταν – εκείνη τη στιγμή βρίσκονται στη σκηνή ο Αθανασίου και η Παπαδήμα)

(Ο Μπόγκνταν διστάζει)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Έλα αγόρι μου, μη φοβάσαι!

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Είναι ο Μπόγκνταν, κύριε Διευθυντά…

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Το κατάλαβα. (πλησιάζει προς το αγόρι) Μπόγκνταν, θέλω να σε ρωτήσω μερικά πράγματα.

(Ο Μπόγκνταν δε μιλάει)

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Μπόγκνταν, μη φοβάσαι! Το μόνο που θέλουμε είναι το καλό σου!

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Μπόγκνταν, πες μου σε παρακαλώ…

(Ο Μπόγκνταν τον διακόπτει)

ΜΠΟΓΚΝΤΑΝ: Δεν έχω να σας πω τίποτα! Τα είπα όλα στον κύριο Καρανίκα.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Δηλαδή τι είπες; Αυτό είναι που θέλω να μάθω, αγόρι μου.

(Επεμβαίνει η Παπαδήμα)

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Ο κύριος Διευθυντής θέλει να ακούσει κι από σένα τι αλήθεια συνέβη. Τη δική σου άποψη!

ΜΠΟΓΚΝΤΑΝ: Εγώ είμαι ο κλέφτης! Το ομολογώ! Μπορώ να φύγω τώρα;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Μπόγκνταν, θέλω να μου πεις την αλήθεια!

ΜΠΟΓΚΝΤΑΝ: Γιατί δε με πιστεύετε;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Πρέπει να είμαι απολύτως σίγουρος ότι είσαι εσύ ο ένοχος.

ΜΠΟΓΚΝΤΑΝ: Γιατί;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Γιατί αν εσύ έκανες πραγματικά τις κλοπές, τότε είμαι υποχρεωμένος να καλέσω την αστυνομία…

ΜΠΟΓΚΝΤΑΝ: (Τρομοκρατημένος) Όχι την αστυνομία! Σας παρακαλώ!

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Μα είναι σοβαρές οι κατηγορίες.

ΜΠΟΓΚΝΤΑΝ: Ο κύριος Καρανίκας μου υποσχέθηκε πως δε θα φωνάξει την αστυνομία. Αυτή ήταν η συμφωνία μας!

(Επεμβαίνει η Παπαδήμα)

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Συμφωνία; Ποια συμφωνία;

ΜΠΟΓΚΝΤΑΝ: (Σιωπή)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Έκανες κάποια συμφωνία με τον κύριο Καρανίκα;

ΜΠΟΓΚΝΤΑΝ: (Σιωπή)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Σε αυστηρό ύφος) Αν δε μιλήσεις, θα καλέσω την αστυνομία!

ΜΠΟΓΚΝΤΑΝ: Σας παρακαλώ, μην το κάνετε αυτό!

(Επεμβαίνει η Παπαδήμα)

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Μα αν είσαι αθώος, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε από την αστυνομία!

ΜΠΟΓΚΝΤΑΝ: (Σκύβει το κεφάλι) Ο πατέρας μου δεν έχει άδεια παραμονής…Αν μας βρει η αστυνομία θα μας διώξει πίσω στη Βουλγαρία…

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Γι’ αυτό λοιπόν ομολόγησες;

ΜΠΟΓΚΝΤΑΝ: (Σιωπή)

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Ποια ήταν η συμφωνία που έκανες με τον κύριο Καρανίκα;

ΜΠΟΓΚΝΤΑΝ: (Σιωπή)

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Να ομολογήσεις για να μην καλέσει την αστυνομία;

ΜΠΟΓΚΝΤΑΝ: (Κουνάει καταφατικά το κεφάλι)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Αυτό δεν είναι συμφωνία. Είναι εκβιασμός!

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: (Συγκλονισμένη) Δεν μου πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό!

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Μπόγκνταν, μπορείς να φύγεις. Δε σε χρειαζόμαστε άλλο. Και να πεις στον πατέρα σου ότι θα παραμείνεις στο σχολείο μας. Είσαι αθώος. Γι’ αυτό είμαι σίγουρος. Δεν έκανες ποτέ τις κλοπές!

ΜΠΟΓΚΝΤΑΝ: (Κοιτάζει απορημένος)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Μου είπε ακόμα η κυρία Παπαδήμα πως είσαι αδύνατος στα μαθήματα. Το ξέρω πως είναι δύσκολο για σένα μια και τα ελληνικά δεν είναι η μητρική σου γλώσσα. Όμως, κάνε μια προσπάθεια.

ΜΠΟΓΚΝΤΑΝ: (Δεν μιλάει)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Εγώ θα παρακολουθώ την επίδοσή σου. Να το ξέρεις αυτό.

ΜΠΟΓΚΝΤΑΝ: (Έχει συγκινηθεί)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Λοιπόν, τι λες; Θα προσπαθήσεις;

(Ο Μπόγκνταν κάνει ένα καταφατικό νεύμα και φεύγει τρέχοντας, προσπαθώντας να κρύψει τη συγκίνησή του)

(Η Παπαδήμα προσπαθεί να δικαιολογηθεί αλλά δε μιλάει προς τον Αθανασίου. Περισσότερο μιλάει στον εαυτό της)

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Δεν μου πέρασε απ’ το μυαλό!

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Μην κατηγορείτε τον εαυτό σας, κυρία Παπαδήμα. Στη συνεδρίαση του συλλόγου καθηγητών υπήρχαν τόσοι συνάδελφοι!

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: (Μιλώντας αργά) Δεν έγινε ποτέ συνεδρίαση…

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Έκπληκτος) Μα πώς; Τα πρακτικά γράφουν …

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: (Με ένοχο ύφος) Ήταν Παρασκευή μεσημέρι…Όλοι βιαζόμασταν να φύγουμε…

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Και υπογράψατε στο βιβλίο…(κουνάει το κεφάλι του) Κατάλαβα…

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: (Προσπαθεί να δικαιολογηθεί) Μα υπήρχε η ομολογία του! Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο Μπόγκνταν ήταν αθώος…

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Όλοι αδιαφορήσατε γι’ αυτήν την υπόθεση…

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: (Σκύβει το κεφάλι)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Κανείς δεν ασχολήθηκε να μάθει την αλήθεια!

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Μα δεν το γνωρίζαμε!

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Αυτή τη δικαιολογία την είπαν κάποτε και κάποιοι άλλοι, κυρία Παπαδήμα.

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Ποιους εννοείτε;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Δίπλα τους βρίσκονταν τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, εγκλήματα τρομερά συνέβαιναν, κι αυτοί ξέρετε τι έλεγαν;

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: (Σιωπή)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: «Δε γνωρίζαμε! Δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα…»

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: (Δείχνει έτοιμη να κλάψει)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Τελοσπάντων…δε θέλω άλλο να σας στενοχωρήσω. Νομίζω ότι έχετε καταλάβει το λάθος σας και μετανιώσατε γι’ αυτό.

(Χτυπάει η πόρτα και μπαίνει ο Καρανίκας, συνοδευόμενος από τους Παπαδόπουλο και Δροσόπουλο)

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Κύριε Αθανασίου, έχω μια ιδέα για το πώς μπορεί να τελειώσει οριστικά η υπόθεση Τοντόροφ.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Ειρωνικά) Πείτε μου, κύριε Καρανίκα. Είμαι περίεργος να την ακούσω.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Το χαρτί του Προϊσταμένου ήρθε χθες. Επομένως μπορούμε κι εμείς να βάλουμε χθεσινή ημερομηνία και να υπογράψω εγώ. Εσείς δε θα έχετε καμία ευθύνη!

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Πολύ ωραία ιδέα! Πώς δεν το είχα φανταστεί!

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Χαίρομαι που συμφωνείτε.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Ξέρετε, όμως υπάρχει και κάτι ακόμα που θέλω να σας πω.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Τι;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Να, την προηγούμενη εβδομάδα έχασα το κλειδί του σπιτιού μου. Μπορείτε να βάλετε τον Μπόγκνταν να ομολογήσει και αυτή την κλοπή;

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: (Ενοχλημένος) Δε σας καταλαβαίνω! Με ειρωνεύεστε;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Καθόλου! Ο Μπόγκνταν ομολόγησε κλοπές που δεν έγιναν ποτέ ή συνέβησαν ενώ αυτός έλειπε στο σπίτι του. Γιατί λοιπόν να μην ομολογήσει ότι αυτός πήρε και το κλειδί μου;

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Ισχυρίζεστε ότι κατηγόρησα άδικα τον Τοντόροφ;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Ακριβώς αυτό ισχυρίζομαι! Πώς το καταλάβατε;

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: (Θυμωμένος) Δε σας επιτρέπω!

(Επεμβαίνει ο Δροσόπουλος)

ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Μα ο μικρός ομολόγησε. Ήρθε και ο πατέρας του και μας ζήτησε συγγνώμη!

(Τους διακόπτει η Παπαδήμα)

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Κύριε Καρανίκα, ο κύριος Αθανασίου τα ξέρει όλα! Για τη συνεδρίαση που δεν έγινε ποτέ, για τη συμφωνία που κάνατε με τον Μπόγκνταν…

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Τη διακόπτει) Εκβιασμός ήταν! Όχι συμφωνία.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Μα ποια συμφωνία; Τι εννοείτε;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Προς τον Παπαδόπουλο και το Δροσόπουλο) Δεν γνωρίζετε τι συνέβη;

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι, τι να γνωρίζουμε;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Προς τον Παπαδόπουλο σε αυστηρό τόνο) Εσείς, κύριε Παπαδόπουλε, είχατε αναλάβει το έργο των ανακρίσεων. Απορώ πώς δεν γνωρίζετε τι συνέβη στο γραφείο κατά τη διάρκεια της ανάκρισης του Μπόγκνταν.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: (Τα έχει χάσει) Μα…δεν ήμουνα παρών…Ο κύριος Καρανίκας…

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Το ξέρω. Αφήσατε το έργο στον κύριο Καρανίκα. Κι ούτε που αναρωτηθήκατε ποτέ αν ήταν αλήθεια ένοχος ο Μπόγκνταν…

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Μα ομολόγησε…

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Λυπάμαι πολύ, κύριε Παπαδόπουλε…Λυπάμαι πολύ…

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: (Σκύβει το κεφάλι)

(Χτυπάει το τηλέφωνο – το σηκώνει ο Αθανασίου)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Μιλάει στο τηλέφωνο) Εμπρός. Ναι, ο ίδιος. Ναι, σας ακούω…(ακούει με προσοχή)… Ναι, καταλαβαίνω…(κουνάει το κεφάλι του) Πολύ καλά. Θα επικοινωνήσω μαζί σας. (κλείνει το τηλέφωνο και κοιτάζει τον Καρανίκα) Ξέρετε ποιος ήταν στο τηλέφωνο, κύριε Καρανίκα;

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Ποιος ήταν;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Κάποιος Δημόπουλος. Με ρώτησε για την υπόθεση Τοντόροφ!

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Γιατί δε μου τον δώσατε;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Γιατί ζήτησε τον Διευθυντή!

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Και τι σας είπε;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Ότι αν δεν λήξει η υπόθεση μέχρι αύριο, τότε δεν θα είστε στο συνδυασμό για τις δημοτικές εκλογές.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: (Σιωπή)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Γι’ αυτό λοιπόν βιαζόσασταν τόσο πολύ; Για να είστε υποψήφιος;

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: 32 χρόνια υπηρετώ σε σχολεία. Δεν δικαιούμαι να έχω κι εγώ κάποιες φιλοδοξίες;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Βεβαίως και δικαιούστε. Όμως για κακή σας τύχη αυτή η υπόθεση με τις κλοπές χάλασε το καλό σας όνομα.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης φταίνε. Το έκαναν θέμα.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Κι έπρεπε να βρείτε έναν ένοχο. Πάση θυσία. Τώρα καταλαβαίνω!

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Γι’ αυτό κρύψατε τις ομολογίες του Μητρόπουλου και της Γεωργιάδου;

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Όχι, κυρία Παπαδήμα! Σας ορκίζομαι! Δεν το έκανα γι’ αυτό το λόγο. Τα ξέρετε τώρα τα παιδιά. Μόλις είδαν ότι η υπόθεση πήρε διαστάσεις άρχισαν να αναιρούν τις καταθέσεις τους για να μην κάνουν κακό στον Τοντόροφ.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Γιατί δεν ελέγξατε αν έλειπε ο Μπόγκνταν τη μέρα που κλάπηκε ο σταυρός της Γεωργιάδου;

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: (Σιωπή)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Δε σας ενδιέφερε να βρεθεί ο πραγματικός ένοχος. Ψάχνατε μόνο κάποιο εξιλαστήριο θύμα!

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Όχι, δεν είναι αλήθεια! 32 χρόνια τιμώ αυτό το επάγγελμα. Έχω δώσει και τη ζωή μου! Κι εσείς τώρα έρχεστε να μου πείτε ότι δεν είμαι τίμιος;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Λυπάμαι πολύ, κύριε Καρανίκα…

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: (Μα απολογητικό ύφος) Προσπαθήστε να με καταλάβετε. Με πρότειναν για δημοτικό σύμβουλο. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα. Ύστερα όμως είπαν πως αν δεν λήξει η υπόθεση δεν μπορώ να ελπίζω. Δεν είχα σκοπό να κάνω κακό στον Μπόγκνταν. Απλώς θα άλλαζε σχολείο…

ΠΑΠΑΔΗΜΑ: Και θα του έμενε για πάντα η ρετσινιά του κλέφτη…

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: (Κρύβει με τα χέρια του το πρόσωπό του) Συγχωρέστε με! Δεν έπρεπε!

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Από το παιδί πρέπει να ζητήσεις συγγνώμη. Το ίδιο κι εμείς!

ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Όλοι πρέπει να ζητήσουμε συγγνώμη. Είμαστε το ίδιο συνένοχοι με τον κύριο Καρανίκα.

ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: (Προς τον Αθανασίου) Κύριε Αθανασίου, έχετε σκοπό να με καταγγείλετε δημοσίως;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: (Σκέφτεται) Αυτό θα έπρεπε να κάνω, αλλά σκέφτομαι τους συναδέλφους με τους οποίους θα συνεργαστώ τα επόμενα χρόνια. Γι’ αυτό και δεν θα το πράξω. Έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας. Και πρώτα πρώτα θα πρέπει να βρούμε τον πραγματικό κλέφτη. Όσο για σας, κύριε Καρανίκα, είμαι σίγουρος ότι τόσο ο Μπόγκνταν όσο και ο πατέρας του θα σας συγχωρέσουν. Δεν έχουν άλλωστε και άλλη δυνατότητα. Δεν ξέρω όμως αν ποτέ σας συγχωρέσει η συνείδησή σας. Αυτή θα έχετε να αντιμετωπίσετε από εδώ και πέρα.

(Ο Καρανίκας κάθεται σε μια καρέκλα και σκεπάζει το πρόσωπό του με τα χέρια του – η σκηνή κλείνει)

ΤΕΛΟΣ

Το έργο γράφτηκε από τον Θωμά Μενεξέ το 2003