«Ο ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ» χιουμοριστικό θεατρικό

Ο ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ

Χιουμοριστικό θεατρικό έργο

Τα πρόσωπα: (12 μαθητές)ΘΥΜΙΟΣ, ΟΔΥΣΣΕΑΣ, ΕΥΓΕΝΙΑ, ΦΩΤΗΣ, ΡΩΞΑΝΗ, ΑΧΙΛΛΕΑΣ, ΜΑΓΔΑ, ΑΛΕΞΗΣ, ΙΩΑΝΝΑ, ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ, ΜΑΡΙΑ, ΒΑΣΙΛΗΣ

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ και ο ΚΑΜΕΡΑΜΑΝ

Η υπόθεση του έργου:

Ο Θύμιος είναι ο χειρότερος μαθητής της τάξης. Μια μέρα, ενώ παίζει ποδόσφαιρο, του έρχεται η μπάλα στο κεφάλι και πέφτει λιπόθυμος. Από εκείνη τη στιγμή μεταμορφώνεται σε διάνοια. Έτσι γίνεται διάσημος και η ζωή του αλλάζει…

 

1η σκηνή

(Όλο το έργο εκτυλίσσεται σε μια σχολική τάξη – στην πρώτη σκηνή πέντε συμμαθήτριες συνομιλούν μεταξύ τους)

ΕΥΓΕΝΙΑ: Παιδιά, είδατε χθες ειδήσεις στην τηλεόραση;

ΡΩΞΑΝΗ: Ναι! Η Μαρία Κοντοβράκη και η Γιώτα Τσαπατσούλη πιάστηκαν μαλλί με μαλλί μπροστά σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Όχι, βρε αυτό!

ΜΑΓΔΑ: Κι εγώ είδα! Σ’ ένα χωριό της Ελλάδας φύτρωσε μια τεράστια κολοκύθα! (Απλώνει τα χέρια της) Να τέτοια ήταν!

ΜΑΡΙΑ: Δεν το πιστεύω! Αλήθεια λες;

ΙΩΑΝΝΑ: Αλήθεια είναι! Το είδα κι εγώ!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Βρε παιδιά, στον κόσμο γίνονται και πιο σημαντικά γεγονότα!

ΜΑΡΙΑ: Δίκιο έχει η Ευγενία. Τις προάλλες δεν ήταν που μια γειτονιά ολόκληρη έβλεπε ένα ιπτάμενο αντικείμενο στον ουρανό;

ΙΩΑΝΝΑ: Ναι, ήταν εξωγήινοι!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Μα τι εξωγήινοι μου λέτε; Αφού την επόμενη αποδείχτηκε ότι ήταν το μπαλόνι ενός μικρού. Το είχε αγοράσει απ’ το Λουναπάρκ και του έφυγε απ’ τα χέρια.

ΙΩΑΝΝΑ: Σοβαρά; Δεν το είδα!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Γι’ αυτό σας λέω! Πρέπει να είστε προσεκτικοί όταν βλέπετε τηλεόραση!

ΡΩΞΑΝΗ: Εσύ, Ευγενία, ποια είδηση είδες χθες στις ειδήσεις;

ΕΥΓΕΝΙΑ: Α, ναι! Κόντεψα να το ξεχάσω…Είπαν λοιπόν στο δελτίο ότι στην Αγγλία από φέτος οι μαθητές θα έχουν, αντί για τσάντα, ηλεκτρονικό υπολογιστή!

ΡΩΞΑΝΗ: Εκεί όμως είναι Αγγλία! Δεν είναι Ελλάδα!

ΜΑΓΔΑ: Ναι, εμείς όχι υπολογιστή, ούτε τηλεόραση δεν έχουμε!

ΜΑΡΙΑ: Γιατί καλέ; Τηλεόραση υπάρχει στο σχολείο!

ΙΩΑΝΝΑ: Όμως έσπασε! Θυμάσαι που την κουβαλούσε ο κύριος Γιώργος και στραβοπάτησε κι έπεσε;

ΕΥΓΕΝΙΑ: Κι όλα αυτά γιατί δεν έχουμε ειδική αίθουσα!

ΡΩΞΑΝΗ: Δίκιο έχεις, Ευγενία. Άμα υπήρχε αυτή η αίθουσα δε θα γινόταν το ατύχημα.

ΜΑΓΔΑ: Κι ό,τι μάθημα και να είχαμε θα πηγαίναμε και μια βόλτα στην τηλεόραση!

ΜΑΡΙΑ: Έχουμε, ας πούμε, για τα ηφαίστεια; Πάμε να δούμε ένα ντοκιμαντέρ για το Βεζούβιο!

ΙΩΑΝΝΑ: Έχουμε για τους καρχαρίες; (Ειρωνικά) Πάμε να δούμε πώς ένας καρχαρίας κάνει κομμάτια έναν αθώο κολυμβητή!

ΡΩΞΑΝΗ: Α! Το είδα κι αυτό στις ειδήσεις! Έγινε στην Αυστραλία!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Για μια στιγμή! Η τηλεόραση δεν είναι το παν! Εδώ ο κόσμος έχει προοδεύσει. Χρειαζόμαστε πλέον και υπολογιστές!

ΜΑΓΔΑ: Φυσικά! Άκουσα ότι υπάρχουν σχολεία που συνδέονται μέσω Ιντερνέτ με άλλα σχολεία στην Αμερική και συνομιλούν ή ετοιμάζουν μαζί εργασίες!

ΜΑΡΙΑ: Ναι! Κι άλλοι αντί να ψάχνουν στη βιβλιοθήκη τους, ερευνούν μέσω του υπολογιστή για κείμενα!

ΙΩΑΝΝΑ: Υπάρχουν και ειδικά προγράμματα που μπαίνεις σε διάφορα μουσεία, στο Λούβρο για παράδειγμα, και ξεναγείσαι από τον υπολογιστή σου. Εικονική πραγματικότητα λέγεται!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Κι εμείς είμαστε ακόμα στον παραδοσιακό τρόπο διδασκαλίας…Ανοίξτε τη σελίδα τάδε, διαβάστε προσεκτικά τι λέει το μάθημα…κι άλλα τέτοια βαρετά…

ΡΩΞΑΝΗ: Τι καλά να ζούσαμε στην Αγγλία!

ΜΑΓΔΑ: Ναι! Θα βλέπαμε και το Λούβρο!

ΜΑΡΙΑ: Μα το Λούβρο δεν είναι στην Αγγλία…

ΙΩΑΝΝΑ: Και πού είναι; Στην Ιταλία;

ΜΑΡΙΑ: Όχι βρε! Το Λούβρο είναι στο Παρίσι!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Δεν εννοεί αυτό η Μάγδα. Εννοεί ότι θα βλέπαμε το Λούβρο μέσω του υπολογιστή μας!

ΜΑΡΙΑ, ΙΩΑΝΝΑ: Ααα! Αυτό εννοεί!

(Εμφανίζεται ο Οδυσσέας)

ΡΩΞΑΝΗ: Να! Έρχεται ο Οδυσσέας! Αυτός έχει υπολογιστή στο σπίτι του. Ας τον ρωτήσουμε τι βλέπει…

ΜΑΓΔΑ: Γεια σου, Οδυσσέα.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Γεια σας, κορίτσια.

ΜΑΡΙΑ: Έχεις στο σπίτι σου υπολογιστή;

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: (Με καμάρι) Βεβαίως! Vista 2012. Ο καλύτερος της αγοράς!

ΙΩΑΝΝΑ: Και τι κάνεις με τον υπολογιστή σου;

ΕΥΓΕΝΙΑ: Μπαίνεις σε μουσεία;

ΡΩΞΑΝΗ: Επικοινωνείς με μαθητές από ξένες χώρες;

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Μπα…

ΜΑΓΔΑ: Κατεβάζεις υλικό απ’ το Ιντερνέτ;

ΜΑΡΙΑ: Μπαίνεις στο Λούβρο;

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Ποιο Λούβρο; Δεν το ξέρω αυτό το παιχνίδι. Εγώ παίζω Souper Mario ή μπαίνω στο Facebook!

ΡΩΞΑΝΗ: Kαι τι κάνεις στο Facebooke;

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Παίζω παιχνίδια on line με φίλους μου!

ΕΥΓΕΝΙΑ: (Ειρωνικά) Σοβαρά!

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Σοβαρότατα! Κι όταν νευριάσει η μητέρα μου και μου κλείσει τον υπολογιστή, κατεβαίνω στο γειτονικό internet καφέ και συνεχίζω εκεί!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Τα βλέπετε παιδιά;

ΜΑΓΔΑ: Ναι, ο υπολογιστής δε φτάνει.

ΜΑΡΙΑ: Φυσικά όχι. Χρειάζεται και κάποιος να σου δείξει τι μπορείς να κάνεις.

ΙΩΑΝΝΑ: Όμως θα πρέπει κι εσύ να ενδιαφερθείς!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Ξέρετε τι πιστεύω; Ο υπολογιστής είναι σαν το μαχαίρι. Χρησιμοποιείται και για καλό και για κακό. Κόβει ψωμί αλλά μπορεί και να σκοτώσει κάποιον!

ΡΩΞΑΝΗ: Τώρα μην υπερβάλλεις! Ο υπολογιστής δεν μπορεί να σκοτώσει!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Μπορεί! Να σκοτώσει το μυαλό!

2η σκηνή

(Εμφανίζονται στη σκηνή τέσσερα αγόρια)

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Ακούς εκεί να πουν ότι δεν έχω μυαλό.

ΑΛΕΞΗΣ: Δεν εννοούσε αυτό η Ευγενία!

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Για τον υπολογιστή μιλούσε…

ΒΑΣΙΛΗΣ: Έλεγε ότι μπορεί να σκοτώσει το μυαλό των παιδιών!

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Ααα! Δεν εννούσε μόνο εμένα;

ΑΛΕΞΗΣ: Όχι, βέβαια! Μη θυμώνεις!

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Κι εδώ που τα λέμε δίκιο έχει. Αν φέρουν υπολογιστές στα σχολεία δε θα χρειάζεται πλέον να μαθαίνουμε τίποτα!

ΑΛΕΞΗΣ: Ναι, θα τα βρίσκουμε όλα έτοιμα.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Λέτε παιδιά να γίνουμε σαν την Αγγλία;

ΑΛΕΞΗΣ: Κάποτε θα γίνει κι αυτό!

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Κι αντί ν’ ανοίγουμε τα τετράδιά μας…

ΒΑΣΙΛΗΣ: Θ’ ανοίγουμε τους υπολογιστές!

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: (Ενθουσιασμένος)  Και θα μπαίνουμε στο Facebook;

ΑΛΕΞΗΣ: Όχι! Θα κάνουμε μάθημα!

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Θα διαβάζουμε, θα γράφουμε, θα ψάχνουμε βιβλία…

ΒΑΣΙΛΗΣ: Όλα αυτά μέσω των υπολογιστών!

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: (Εντυπωσιασμένος) Κι εγώ που νόμιζα ότι ο υπολογιστής είναι μόνο για παιχνίδια!

ΑΛΕΞΗΣ: Όμως έτσι θα γίνουμε τεμπέληδες!

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Ναι! Γιατί να διαβάσω άμα τα γνωρίζει όλα ο υπολογιστής;

ΒΑΣΙΛΗΣ: Κάνετε λάθος! Ξέρετε τι έγινε όταν ανακαλύφτηκε η γραφή; Κάποιοι έλεγαν ότι οι άνθρωποι θα γίνονταν λιγότερο έξυπνοι μια και δεν υπήρχε πλέον λόγος να μαθαίνουν απ’ έξω!

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Αυτό πώς το ξέρεις;

ΒΑΣΙΛΗΣ: Το διάβασα. Κι όταν μετά από χρόνια ο Γουτεμβέργιος ανακάλυψε την τυπογραφία, πάλι μερικοί γκρίνιαζαν. Έλεγαν δηλαδή ότι το μυαλό μας θα γίνει τεμπέλικο αφού θα τα βρίσκουμε όλα στα βιβλία.

ΑΛΕΞΗΣ: Λες να είναι έτσι και με τον υπολογιστή;

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Και να γκρινιάζουμε τζάμπα;

ΒΑΣΙΛΗΣ: Έτσι είναι! Θα δείτε! Ούτε πιο τεμπέληδες θα γίνουμε, ούτε πιο βλάκες!

(Μπαίνει στη σκηνή ο Θύμιος)

ΒΑΣΙΛΗΣ: Να! Πάρτε για παράδειγμα το Θύμιο!

ΘΥΜΙΟΣ: Τι έγινε παιδιά;

ΒΑΣΙΛΗΣ: Είναι ο χειρότερος μαθητής. Σωστά;

ΑΛΕΞΗΣ: Σωστά!

ΘΥΜΙΟΣ: Αυτό, ναι! Δυστυχώς το παραδέχομαι…

ΒΑΣΙΛΗΣ: Δε θα γινόταν όμως καλύτερος, άμα είχε έναν προσωπικό υπολογιστή να τον βοηθάει;

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Αποκλείεται!

ΑΛΕΞΗΣ: Γιατί;

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Γιατί θα κολλούσε κι ο υπολογιστής αφηρημάδα απ’ το Θύμιο και θα γινόταν αφηρημένος!

(Όλοι γελάνε)

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Ναι! Ο πιο αφηρημένος υπολογιστής του κόσμου!

ΘΥΜΙΟΣ: Παιδιά, δίκιο έχετε! Τι να κάνω; Δε φταίω εγώ! Έτσι γεννήθηκα!

(Μπαίνουν στη σκηνή τα κορίτσια μαζί με τον Φώτη)

ΦΩΤΗΣ: Παιδιά! Να χωριστούμε να παίξουμε ποδόσφαιρο!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Ωραία ιδέα!

ΡΩΞΑΝΗ: Και ποιοι θα χωριστούνε;

ΜΑΓΔΑ: Ο Βασίλης με το Διαμαντή!

(Ο Βασίλης με το Διαμαντή έρχονται μπροστά)

ΒΑΣΙΛΗΣ: Άντε, Διαμαντή, διάλεξε εσύ πρώτος.

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: (Κοιτάζει γύρω του) Τον Οδυσσέα

ΒΑΣΙΛΗΣ: Εγώ διαλέγω το Δημήτρη

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Τον Φώτη

ΒΑΣΙΛΗΣ: Τον Αχιλλέα

ΘΥΜΙΟΣ: Διαμαντή, διάλεξε εμένα!

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: (Σκέφτεται) Τον Αλέξη και την Ευγενία

ΒΑΣΙΛΗΣ: Τη Μαρία και τη Ρωξάνη

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Την Ιωάννα

ΘΥΜΙΟΣ: Βασίλη, εμένα διάλεξε!

ΒΑΣΙΛΗΣ: (Σκέφτεται) Τη Μάγδα

(Τα παιδιά τελειώνουν το χώρισμα και φεύγουν χαρούμενα. Ο Θύμιος μένει μόνος του και παραπονεμένος)

ΘΥΜΙΟΣ: Πάλι μόνος έμεινα…Κανείς δε μου δίνει σημασία…Τι αδικία! Επειδή είμαι ο χειρότερος μαθητής…Σα να μην υπάρχω!

(Εμφανίζονται  ο Φώτης με τον Αχιλλέα)

ΦΩΤΗΣ: Θύμιο, τι κάνεις εδώ;

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μας;

ΘΥΜΙΟΣ: Τι να κάνω; Αφού κανείς δε με διάλεξε…

ΦΩΤΗΣ: Ήθελες να παίξεις;

ΘΥΜΙΟΣ: Γιατί να μη θέλω; Εγώ ψυχή δεν έχω;

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Μα δεν το είπες…

ΘΥΜΙΟΣ: Το είπα αλλά κανείς δεν μ’ άκουσε…

ΦΩΤΗΣ: Θύμιο, δεν το σκέφτηκα…

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Συγχώρεσέ μας, Θύμιο, έπρεπε να πάρουμε κι εσένα…

ΘΥΜΙΟΣ: Δε φταίτε εσείς, παιδιά! Ούτε κανείς άλλος. Μόνο εγώ φταίω! Τ’ αγόρια με κοροϊδεύουν, τα κορίτσια δε μου δίνουν σημασία…Κι όλα αυτά γιατί είμαι ο χειρότερος μαθητής…

ΦΩΤΗΣ: Γιατί δεν κάνεις μια προσπάθεια να διαβάσεις περισσότερο;

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Ναι, Θύμιο! Αν πάρεις καλύτερους βαθμούς τότε ίσως…

ΘΥΜΙΟΣ: Μα διαβάζω! Αλήθεια λέω!

ΦΩΤΗΣ: Τότε τι φταίει;

ΘΥΜΙΟΣ: Τα ξεχνάω όλα! Έχω αδύνατη μνήμη…Τι να κάνω;

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Αν προσπαθούσες λίγο…

ΘΥΜΙΟΣ: Μα σας είπα, προσπαθώ! Όμως έχω την πιο αδύνατη μνήμη του κόσμου. Να, για παράδειγμα, ξέρετε τι έφαγα χθες το μεσημέρι;

ΦΩΤΗΣ: Τι έφαγες;

ΘΥΜΙΟΣ: Έλα ντε; Δε θυμάμαι…

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Δε θυμάσαι;

ΘΥΜΙΟΣ: Όχι, δε θυμάμαι! Τόσο αφηρημένος είμαι!

ΦΩΤΗΣ: Μα είναι δυνατόν;

ΘΥΜΙΟΣ: Είναι και παραείναι! Για να καταλάβεις, ξέρεις πόση ώρα διάβαζα χτες Γεωγραφία;

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Πόση ώρα;

ΘΥΜΙΟΣ: Δυόμισι ώρες! Και τώρα δε θυμάμαι τίποτα! Μόνο το Λονδίνο θυμάμαι κι αυτό γιατί πήγα ταξίδι με τους γονείς μου…

ΦΩΤΗΣ: Κι εγώ Θύμιο, που νόμιζα ότι δε διαβάζεις καθόλου…

ΘΥΜΙΟΣ: Δυστυχώς  το ίδιο νομίζουν και οι δάσκαλοι…

(Μπαίνει ένα άλλο παιδί)

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Άντε, Φώτη! Ελάτε να αρχίσουμε.

ΦΩΤΗΣ: Τώρα ερχόμαστε. (Προς το Θύμιο) Θύμιο, θα έρθεις μαζί μας;

ΘΥΜΙΟΣ: Πώς να έρθω; Αφού δε με παίζετε…

ΦΩΤΗΣ: Έλα, θα σε βάλω στη θέση μου! Θα παίξουμε από μισή ώρα ο καθένας!

ΘΥΜΙΟΣ: Μα δεν είμαι καλός όπως εσύ!

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Μη φοβάσαι, εγώ θα είμαι τερματοφύλακας στην άλλη ομάδα. Θα σ’ αφήνω να βάζεις γκολ. Μόνο φρόντιζε να σουτάρεις δυνατά!

ΘΥΜΙΟΣ: Σοβαρά μιλάτε; Δε με δουλεύετε, ε;

ΦΩΤΗΣ: Και βέβαια σοβαρά μιλάμε! Και μάλιστα θέλουμε να γίνεις φίλος μας.

ΘΥΜΙΟΣ: Φίλος σας; Αλήθεια λέτε;

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Αλήθεια.

(Ο Θύμιος συγκινείται)

ΘΥΜΙΟΣ: Τι να πω, παιδιά. Είμαι πολύ ευτυχισμένος! Σας ευχαριστώ πολύ!

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Άντε πάμε, άσε τα δάκρυα τώρα…

ΘΥΜΙΟΣ: Πάμε! Θα σκίσουμε!!!

(Οι τρεις φίλοι φεύγουν χαρούμενοι)

3η σκηνή

(Ο Φώτης με τον Αχιλλέα φέρνουν τον Θύμιο στην τάξη λιπόθυμο – ακολουθούν τα υπόλοιπα παιδιά)

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: (Προσπαθεί να απολογηθεί) Τι τον βάλατε να παίξει μαζί μας; Αφού είναι άσχετος!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Κι εσύ βρε, Οδυσσέα,  γιατί σουτάρεις τόσο δυνατά;

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Πού να φανταστώ ότι αυτός ο βλάκας ο Θύμιος θα βάλει την κεφάλα του μπροστά!

ΡΩΞΑΝΗ: Παιδιά, τι κάνει; Είναι καλά;

(Ο Θύμιος είναι ξαπλωμένος κάτω από το Φώτη και τον Αχιλλέα και δείχνει να συνέρχεται)

ΦΩΤΗΣ: Καλά είναι, συνέρχεται.

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Ξύπνα, Θύμιο! Φέρτε λίγο νερό!

ΜΑΓΔΑ: Μήπως πρέπει να φωνάξουμε τον Γυμναστή;

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: (Φοβισμένος) Όχι, παιδιά, μη τον φωνάζετε! Θα με τιμωρήσει πολύ αυστηρά!

ΕΥΓΕΝΙΑ: (Μαλώνει τον Οδυσσέα) Οδυσσέα, να προσέχεις άλλη φορά. Η μπάλα του ήρθε ακριβώς στο κεφάλι!

ΡΩΞΑΝΗ: Τον καημένο το Θύμιο…

ΜΑΓΔΑ: Πόσο τον συμπαθούσα…

ΦΩΤΗΣ: Εντάξει, ρε παιδιά. Πώς κάνετε έτσι; Δεν πέθανε κιόλας!

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Μόνο λίγο ζαλίστηκε.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Τι ζαλίστηκε…Αυτός έγινε φυτό!

(Ο Θύμιος συνέρχεται)

ΘΥΜΙΟΣ: Πού βρίσκομαι;

ΦΩΤΗΣ: Στην τάξη είσαι.

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Με τους φίλους σου.

ΘΥΜΙΟΣ: Εσύ ποιος είσαι;

ΦΩΤΗΣ: Ο Φώτης είμαι. Δε με θυμάσαι;

ΘΥΜΙΟΣ: Κι εσύ;

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Ο Αχιλλέας βρε Θύμιο. Με ξέχασες;

ΘΥΜΙΟΣ: Α, ναι! Σας θυμάμαι τώρα. Κι αυτός εκεί; (Δείχνει τον Οδυσσέα)

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: (Κοροϊδευτικά) Ο Ναπολέοντας!

ΘΥΜΙΟΣ: (Ανακεφαλαιώνει δείχνοντάς τους έναν έναν) Ο Φώτης, ο Αχιλλέας και ο Ναπολέοντας.

ΦΩΤΗΣ: (Γελάει) Όχι, βρε! Σε δουλεύει. Ο Οδυσσέας είναι. Τον ξέχασες;

ΘΥΜΙΟΣ: Τώρα που το λες, τον θυμάμαι. Μα τι συνέβη. Γιατί ζαλίστηκα;

ΦΩΤΗΣ: Σου ήρθε η μπάλα στο κεφάλι…

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Και λιποθύμησες…

(Μπαίνουν η Μαρία με την Ιωάννα)

ΜΑΡΙΑ: Τι έγινε με το Θύμιο;

ΙΩΑΝΝΑ: Καλά είναι;

ΦΩΤΗΣ: Μια χαρά είναι. Δεν κατάλαβε τίποτε.

ΜΑΡΙΑ: Ουφ, ευτυχώς!

ΙΩΑΝΝΑ: (Προς τον Οδυσσέα) Να προσέχεις, βρε παιδί μου όταν σουτάρεις!

ΘΥΜΙΟΣ: Ο Ναπολέοντας έκανε το σουτ;

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: (Θυμωμένος) Οδυσσέα με λένε! Όχι Ναπολέοντα!

ΜΑΡΙΑ: Αφού είναι καλά ο Θύμιος ας διαβάσουμε λίγο Γεωγραφία.

ΙΩΑΝΝΑ: Ναι, ελάτε κορίτσια. Είναι πολύ δύσκολο το κεφάλαιο.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Εμείς πάμε να συνεχίσουμε. Οι άλλοι μας περιμένουν.

(Ο Φώτης, ο Οδυσσέας και ο Αχιλλέας αποχωρούν. Ο Θύμιος κάθεται σε μια καρέκλα να ξεζαλιστεί)

ΕΥΓΕΝΙΑ: (Προς τα κορίτσια) Διαβάσατε τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου;

ΡΩΞΑΝΗ: Φυσικά, παιχνιδάκι ήταν!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Και τον πληθυσμό τους;

ΜΑΓΔΑ: Α, αυτό ήταν πολύ δύσκολο.

ΜΑΡΙΑ: Πού να θυμόμαστε τόσα νούμερα;

ΕΥΓΕΝΙΑ: Ναι, αλλά η κυρία είπε ότι θα τα ρωτήσει…

ΙΩΑΝΝΑ: Μα ήταν πολύ δύσκολο! Δυο ώρες προσπαθούσα και δεν μπόρεσα να τα μάθω…

ΕΥΓΕΝΙΑ: Μη φοβάστε! Θα κάνουμε τώρα μια γρήγορη επανάληψη.

ΡΩΞΑΝΗ: Ωραία, λέγε!

(Η Ευγενία ανοίγει το βιβλίο)

ΕΥΓΕΝΙΑ: Πόσα εκατομμύρια έχει η Πόλη του Μεξικού;

(Τα κορίτσια κουνάνε με απόγνωση τα κεφάλια τους)

ΜΑΓΔΑ: 20;

ΜΑΡΙΑ: 21;

ΙΩΑΝΝΑ: Μήπως 22;

(Πετάγεται ο Θύμιος)

ΘΥΜΙΟΣ: 21 εκατομμύρια 800 χιλιάδες!

(Όλες τον κοιτούν άναυδες)

ΕΥΓΕΝΙΑ: Σωστά το είπες, Θύμιο! Πού το ήξερες;

ΘΥΜΙΟΣ: Το διάβασα!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Μπράβο σου. Δεν το περίμενα! (Γυρνώντας προς τα κορίτσια) Πείτε μου τώρα πόσα εκατομμύρια έχει η Νέα Υόρκη.

ΡΩΞΑΝΗ: 20;

ΜΑΓΔΑ: Τι λες καλέ; 18 έχει!

ΘΥΜΙΟΣ: 18 εκατομμύρια 90 χιλιάδες!

(Τα κορίτσια πάλι τον κοιτάζουν έκπληκτες)

ΕΥΓΕΝΙΑ: Μα πού τα ξέρεις Θύμιο;

ΘΥΜΙΟΣ: Αααα! Σας είπα, τα διάβαζα χτες δυόμισι ώρες!

ΜΑΡΙΑ: Και δεν τα ξέχασες;

ΘΥΜΙΟΣ: Όχι, γιατί να τα ξεχάσω!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Ελάτε κορίτσια, αφήστε το Θύμιο. Πείτε μου πόσα εκατομμύρια έχει το Σάο Πάολο;

(Ο Θύμιος πλέον έχει σηκωθεί όρθιος)

ΘΥΜΙΟΣ: Αυτό είναι εύκολο. 15 εκατομμύρια 220 χιλιάδες! Μήπως θέλετε να σας πω και το Κάιρο; 15 εκατομμύρια! το Λος Άντζελες; 14 και μισό!

(Τα κορίτσια τον κοιτάζουν με ανοιχτό το στόμα)

ΕΥΓΕΝΙΑ: Η Βομβάη;

ΘΥΜΙΟΣ: Δώδεκα εξακόσια!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Το Τόκιο;

ΘΥΜΙΟΣ: Έντεκα οχτακόσια δέκα!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Η Καλκούτα;

ΘΥΜΙΟΣ: έντεκα!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Το Πεκίνο;

ΘΥΜΙΟΣ: (Διστάζει λίγο) Το Πεκίνο;

(Όλες μαζί) Δεν το ξέρεις;

ΘΥΜΙΟΣ: (Θριαμβευτικά) 10 εκατομμύρια 820 χιλιάδες!!!!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Α-πί-στευ-το!

ΡΩΞΑΝΗ: Θαύμα!

ΜΑΓΔΑ: Ο Θύμιος από αφηρημένος έγινε διάνοια!

ΜΑΡΙΑ: Καλέ τι διάνοια! Αυτός έγινε υπολογιστής!

ΙΩΑΝΝΑ: Ναι! Ένας ζωντανός υπολογιστής!

(Επιστρέφουν τα αγόρια)

ΦΩΤΗΣ: Τι συμβαίνει κορίτσια; Ποιο είναι το απίστευτο που φωνάζετε;

ΕΥΓΕΝΙΑ: Ο Θύμιος θυμάται τα πάντα!

ΡΩΞΑΝΗ: Ναι, απέκτησε καταπληκτική μνήμη!

ΑΛΕΞΗΣ: Μα αυτός δε θυμόταν πόσο κάνει 8 επί 9…

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Θύμιο, πόσο κάνει 8  9;

ΘΥΜΙΟΣ: 72, γιατί ρωτάς;

ΒΑΣΙΛΗΣ: Γιατί εσύ δυσκολευόσουν πολύ στα Μαθηματικά…

ΘΥΜΙΟΣ: Πάνε αυτά…Μήπως θέλεις να σου πω πόσο κάνει 72 επί 72;

ΑΛΕΞΗΣ: Πόσο κάνει;

ΘΥΜΙΟΣ: (Υπολογίζει με το μυαλό του) 5.184!

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Απίστευτο!

ΒΑΣΙΛΗΣ: Και όμως αληθινό!

ΑΛΕΞΗΣ: Καλέ, αυτός έγινε μαθηματική ιδιοφυία!

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Θύμιο, πόσο κάνει 35 επί 116;

ΘΥΜΙΟΣ: 4.060!

ΒΑΣΙΛΗΣ: Δεν το πιστεύω! Για ελέγξτε το βρε παιδιά…

(Ένας μαθητής υπολογίζει στο κομπιουτεράκι)

ΑΛΕΞΗΣ: Τόσο κάνει! Αλήθεια λέει!

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Μα είναι δυνατόν;

ΒΑΣΙΛΗΣ: Κάτσε…Θα του βάλω τώρα κάτι δύσκολο. Πες μου πόσο κάνει 39 εις το τετράγωνο;

ΘΥΜΙΟΣ: 1521!

ΑΛΕΞΗΣ: 39 εις την τρίτη;

ΘΥΜΙΟΣ: 59.319!

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Μα τι συνέβη;

ΒΑΣΙΛΗΣ: Πώς μεταμορφώθηκε έτσι ο Θύμιος;

ΦΩΤΗΣ: Πρέπει να είναι από το χτύπημα της μπάλας!

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Ναι, αυτό το χτύπημα φαίνεται προκάλεσε κάποιο ανακάτεμα στον εγκέφαλο του Θύμιου…

ΑΛΕΞΗΣ: Και τι είναι ο εγκέφαλος; Καφές να τον ανακατώνεις;

ΦΩΤΗΣ: Μη γελάτε. Το έχω δει στον κινηματογράφο. Δε μου λέτε, ποιο ήταν το πρόβλημα του Θύμιου;

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Η αφηρημάδα.

ΦΩΤΗΣ: Ακριβώς! Φαίνεται ότι με το χτύπημα απελευθερώθηκαν κάποιες ορμόνες του εγκεφάλου που αναπτύσσουν τη μνήμη στο ανώτατο όριο!

ΒΑΣΙΛΗΣ: Κι έγινε το μυαλό του κοφτερό;

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Μπράβο! Έγινε σαν υπολογιστής!

ΑΛΕΞΗΣ: Θύμιο, θα γίνεις διάσημος!

ΘΥΜΙΟΣ: Αλήθεια λέτε;

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Βεβαίως! Δεν το κατάλαβες ακόμα;

ΒΑΣΙΛΗΣ: Είσαι ένας ζωντανός υπολογιστής! Ένα φαινόμενο!

(Όλοι μαζί): ΖΗΤΩΩΩΩ!!!!!!

4η σκηνή

(Μια εβδομάδα αργότερα –  ο Θύμιος βρίσκεται στο κέντρο της σκηνής και γύρω του είναι οι υπόλοιποι συμμαθητές)

ΕΥΓΕΝΙΑ: Θύμιο, θα έρθεις το απόγευμα στο σπίτι μου;

ΡΩΞΑΝΗ: Ναι, να παίξουμε μονόπολη!

ΑΛΕΞΗΣ: Τι λέτε καλέ; Αφού κανονίσαμε να έρθει σε μένα.

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Για να παίξουμε σκραμπλ!

ΜΑΓΔΑ: Θύμιο, τι λένε αυτοί;

ΜΑΡΙΑ: Αφού μας υποσχέθηκες ότι θα πάμε βόλτα!

ΘΥΜΙΟΣ: Σιγά ρε παιδιά! Μη μαλώνετε! Δεν μπορώ σήμερα!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Γιατί;

ΘΥΜΙΟΣ: Γιατί δίνω συνέντευξη στο κανάλι Άλφα!

ΡΩΞΑΝΗ: Και αύριο;

ΘΥΜΙΟΣ: Αύριο δίνω στο κανάλι Βήτα.

ΑΛΕΞΗΣ: Μεθαύριο;

ΘΥΜΙΟΣ: Μεθαύριο; (Σκέφτεται) Α, δεν μπορώ. Θα έρθουν από το βιβλίο Γκίνες!

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Την Πέμπτη;

ΘΥΜΙΟΣ: Την Πέμπτη με θέλουν στο Πανεπιστήμιο να τους κάνω επίδειξη.

ΜΑΓΔΑ: Μα πώς τα προλαβαίνεις όλα;

ΘΥΜΙΟΣ: Ε, τι να κάνουμε! Άμα δουλεύει καλά το μυαλό, όλα τα προλαβαίνεις! Πάντως αν θέλετε, μπορείτε να μου στείλετε μήνυμα στη σελίδα μου στο Facebook!

(Τα παιδιά αποχωρούν απογοητευμένα – εμφανίζονται ο Φώτης με τον Αχιλλέα)

ΦΩΤΗΣ: Γεια σου Θύμιο.

ΘΥΜΙΟΣ: Γεια σας, παιδιά. Τι κάνετε;

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Καλά, Θύμιο. Πώς τα πας με όλη αυτή τη δημοσιότητα;

ΘΥΜΙΟΣ: Υπέροχα! Μια βδομάδα τώρα δεν έχω σταματήσει καθόλου…

ΦΩΤΗΣ: Δεν πιστεύω να έχεις ακόμα παράπονο ότι δεν σε παίζουν τα παιδιά;

ΘΥΜΙΟΣ: Ε, όχι βέβαια. Τι παράπονο να έχω; Αλίμονο. Είμαι περιζήτητος!

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Μπράβο, Θύμιο. Πολύ χαιρόμαστε!

ΦΩΤΗΣ: Θύμιο, θα παίξουμε ποδόσφαιρο. Θέλεις να έρθεις κι εσύ;

ΘΥΜΙΟΣ: Α, παιδιά, δεν μπορώ. Υποσχέθηκα στα κορίτσια να παίξω βόλεϊ μαζί τους. Την άλλη ώρα ίσως…

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Εντάξει, την άλλη ώρα.

ΘΥΜΙΟΣ: Μα τι λέω; Ούτε την άλλη ώρα μπορώ. Θα παίξω ποδόσφαιρο με τους μεγάλους.

ΦΩΤΗΣ: Καλά, δεν πειράζει, Θύμιο.

(ο Θύμιος πάει να φύγει, όμως κάτι θυμάται και επιστρέφει)

ΘΥΜΙΟΣ: Τώρα που το θυμήθηκα…

ΦΩΤΗΣ: Τι είναι Θύμιο;

ΘΥΜΙΟΣ: Να, την άλλη ώρα που θα παίξουμε ποδόσφαιρο, χρειαζόμαστε δυο μικρούς να μας φέρνουν την μπάλα. Θέλετε να έρθετε;

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: (Ενοχλημένος) Άσε καλύτερα…

ΦΩΤΗΣ: Όχι, Θύμιο. Ευχαριστούμε…

ΘΥΜΙΟΣ: Καλά, όπως θέλετε!

(Ο Θύμιος φεύγει)

ΦΩΤΗΣ: Είδες ο Θύμιος;

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Ναι, από κει που κανείς δεν τον έπαιζε…

ΦΩΤΗΣ: Τώρα έγινε φίρμα…

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Και δεν μας καταδέχεται!

ΦΩΤΗΣ: Αλλά δεν φταίει αυτός. Εμείς φταίμε που τον λυπηθήκαμε!

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Ναι, και τον πήραμε να παίξει μαζί μας!

ΦΩΤΗΣ: Κι αυτός αντί για ευχαριστώ…

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Μας ζητάει να του κουβαλάμε την μπάλα!

ΦΩΤΗΣ: Αααα! Πολύ θύμωσα! Ξέρεις τι θέλει αυτός ο Θύμιος;

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Ένα χέρι ξύλο! Αυτό θέλει!

ΦΩΤΗΣ: Ακριβώς! Απ’ το στόμα μου το πήρες.

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Αλλά ποιος θα του το ρίξει. Αυτό είναι το πρόβλημα!

(Ξαναμπαίνει ο Θύμιος με τρία κορίτσια – δε δίνουν σημασία στο Φώτη και στον Αχιλλέα)

ΕΥΓΕΝΙΑ: Θύμιο, είσαι έτοιμος; Θα έρθει σε λίγο η τηλεόραση.

ΘΥΜΙΟΣ: Έτοιμος, όπως πάντα.

ΡΩΞΑΝΗ: Η μνήμη σου είναι εντάξει;

ΘΥΜΙΟΣ: Καλύτερη δε γίνεται!

ΜΑΓΔΑ: Είσαι σίγουρος;

ΘΥΜΙΟΣ: Φέρτε τον κατάλογο να σας δείξω!

(Η Ευγενία του φέρνει τον τηλεφωνικό κατάλογο – ο Θύμιος τον ανοίγει σε μια σελίδα και ρίχνει μια πρόχειρη ματιά)

ΘΥΜΙΟΣ: Τώρα, ρώτα μου όποιο όνομα θέλεις!

ΕΥΓΕΝΙΑ: Ριζογιάννης.

ΘΥΜΙΟΣ: 828-752

ΕΥΓΕΝΙΑ: Ριζαλεύρης

ΘΥΜΙΟΣ: 752-319

ΕΥΓΕΝΙΑ: Ριζόπουλος

ΘΥΜΙΟΣ: 312-899

ΕΥΓΕΝΙΑ: Ριζοσπανάκης

ΘΥΜΙΟΣ: Αντώνιος ή Δημήτριος;

ΕΥΓΕΝΙΑ: Αντώνιος

ΘΥΜΙΟΣ: 299-523

ΡΩΞΑΝΗ: Θύμιο, είσαι καταπληκτικός!

ΘΥΜΙΟΣ: Το ξέρω!

(Εμφανίζεται ο Αλέξης)

ΑΛΕΞΗΣ: Έρχεται ο δημοσιογράφος. Ετοιμαστείτε!

ΘΥΜΙΟΣ: Αμάν! Μισό λεπτό να πάω στην τουαλέτα!

(Ο Θύμιος φεύγει – ακούγεται ένας δυνατός κρότος και ένα βογγητό – εμφανίζονται στη σκηνή δύο κορίτσια που κουβαλούν το Θύμιο και ο Οδυσσέας)

ΕΥΓΕΝΙΑ: Μα τι συνέβη;

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: (Προσπαθεί να απολογηθεί) Εγώ φταίω; Πήγα ν’ ανοίξω την πόρτα της τουαλέτας κι αυτός ο μπουμπούνας ήταν από πίσω!

ΜΑΡΙΑ: Όχι και μπουμπούνας ο Θύμιος.

ΙΩΑΝΝΑ: Το μυαλό που έχει ο Θύμιος, εσύ ούτε στο όνειρό σου το έχεις δει!

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Εγώ δε φταίω σε τίποτε! Αυτός βρέθηκε πίσω από την πόρτα.

ΜΑΡΙΑ: Θύμιο! Καλά είσαι;

ΘΥΜΙΟΣ: Μια χαρά είμαι.

ΙΩΑΝΝΑ: Μήπως πρέπει να αναβάλουμε τη συνέντευξη;

ΘΥΜΙΟΣ: Όχι, γιατί;

ΜΑΡΙΑ: Μήπως είσαι ζαλισμένος.

ΘΥΜΙΟΣ: Εντάξει είμαι.

(Εμφανίζεται ο δημοσιογράφος με τον κάμεραμαν)

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Καλημέρα σας. Πού είναι το παιδί φαινόμενο;

ΕΥΓΕΝΙΑ: Εδώ είναι, κύριε δημοσιογράφε. (Δείχνει το Θύμιο)

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: (Προς την Ευγενία) Ελπίζω να είναι αλήθεια όσα μου είπατε στο τηλέφωνο.

ΙΩΑΝΝΑ: Μα και βέβαια είναι αλήθεια. Θα το διαπιστώσετε και μόνος σας.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Όχι, τίποτε άλλο, αλλά…ξέρετε, έχω ένα όνομα στο χώρο της δημοσιογραφίας.

ΡΩΞΑΝΗ: Βεβαίως και ξέρουμε.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Θυμάστε, βέβαια, την τελευταία μου επιτυχία. (Με καμάρι) Ποιος ήταν αυτός που ανακάλυψε πού έκανε διακοπές ο Σάκης Ρουβάς;

ΜΑΓΔΑ: Ο Τριανταφυλλόπουλος;

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: (Θυμωμένος) Μα ποιος Τριανταφυλλόπουλος; Εγώ ήμουν!! Δε με είδατε στην τηλεόραση; Το ρεπορτάζ μου παίχτηκε σε όλα τα κανάλια!

ΜΑΓΔΑ: Α, εσείς ήσασταν…

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Μα φυσικά! Και το μυστικό γάμο της τραγουδίστριας Καίτης Γλαστράκη, ποιος τον έβγαλε στις ειδήσεις;

ΜΑΡΙΑ: (Με ενθουσιασμό) Με τον ποδοσφαιριστή Γιάννη Κλοτσίδα;

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ναι!

ΜΑΡΙΑ: Εσείς;

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: (Κουνάει το κεφάλι του με καμάρι) Εγώ! Μόνο εγώ!! Ήταν απίστευτη επιτυχία! Απ’ ευθείας σύνδεση σε όλα τα δελτία ειδήσεων! Πρώτο θέμα! Πιο μπροστά κι απ’ τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας!

ΙΩΑΝΝΑ: Καταπληκτικό!

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: (Κοιτάζει το ρολόι του) Όμως μη χάνουμε χρόνο. (Προς τον κάμεραμαν) Στέργιο, πρόσεξε να με παίρνεις από εδώ. (Του δείχνει τη δεξιά μεριά του προσώπου του) Είσαι έτοιμος;

ΚΑΜΕΡΑΜΑΝ: Ναι.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Τότε ξεκινάμε!

(Ο κάμεραμαν του δείχνει με το χέρι ότι ξεκίνησε η εγγραφή)

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Αγαπητοί τηλεθεατές, καλησπέρα σας. Βρισκόμαστε στο 24ο Δημοτικό Σχολείο Νεαπόλεως. Έχουμε δίπλα μας το μαθητή φαινόμενο! Το παιδί που έχει καταπλήξει με την εξυπνάδα του όλους τους ειδικούς σε Ευρώπη και Αμερική! Ονομάζεται Θύμιος Κανονικίδης. Γεια σου Θύμιο.

ΘΥΜΙΟΣ: Γεια σας.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Μάθαμε ότι έχεις καταπληκτική μνήμη.

ΘΥΜΙΟΣ: Υπερβολές.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Μα πώς; Μας είπαν για παράδειγμα ότι γνωρίζεις τον πληθυσμό όλων των πόλεων του κόσμου.

ΘΥΜΙΟΣ: Όχι και όλων. Μόνο των μεγάλων.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Για πες μας, Θύμιο. Οι τηλεθεατές όλης της Ελλάδας σε θαυμάζουν αυτή τη στιγμή. Πόσους κατοίκους έχει η Σαγκάη;

ΘΥΜΙΟΣ: Η Σαγκάη;

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ναι, η Σαγκάη!

ΘΥΜΙΟΣ: …η Σαγκάη της Κίνας;

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ναι, η Σαγκάη της Κίνας!

ΘΥΜΙΟΣ: Ε…ε…δεν είμαι και πολύ σίγουρος. Ξέρετε, έχει πολλούς κατοίκους.

(Ο δημοσιογράφος αρχίζει και νευριάζει)

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Τότε πες μας πόσους κατοίκους έχει η Γιοκοχάμα.

ΘΥΜΙΟΣ: Η Γιοκοχάμα; Της Ιαπωνίας;

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: (Θυμωμένος) Ναι, της Ιαπωνίας!!!

ΘΥΜΙΟΣ: Ε…ε…δε θυμάμαι!

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Μα καλά, εσύ δε μας είπες ότι γνωρίζεις τον πληθυσμό των μεγάλων πόλεων του κόσμου;

ΘΥΜΙΟΣ: Ναι, αλλά αυτή τη στιγμή δυσκολεύομαι λίγο…

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Μήπως ξέρεις τον πληθυσμό του Μονάχου;

ΘΥΜΙΟΣ: Της Γερμανίας;

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ααα!!! Μη με δουλεύεις! Σε παρακαλώ!

(Επεμβαίνει η Ιωάννα)

ΙΩΑΝΝΑ: Μη θυμώνετε, κύριε δημοσιογράφε. Ρωτήστε κάτι άλλο το Θύμιο.

ΜΑΡΙΑ: Ναι, να δείτε που θα το ξέρει!

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Τέλος πάντων. Μου είπαν ακόμα ότι γνωρίζεις απ’ έξω τα τηλέφωνα όλων των κατοίκων της πόλης. Είναι αλήθεια;

ΘΥΜΙΟΣ: Για να είμαι ειλικρινής, αυτή τη στιγμή ούτε το δικό μου θυμάμαι καλά. Είναι 318-611 ή 311-618, όλο το μπερδεύω…

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Α! Τζάμπα χάνω το χρόνο μου με σένα!

(Ο δημοσιογράφος φεύγει – τα παιδιά κοιτάζουν το Θύμιο στενοχωρημένα)

ΘΥΜΙΟΣ: Ρωξάνη, θα παίξουμε βόλεϊ, όπως είπαμε;

ΡΩΞΑΝΗ: (Του γυρνάει την πλάτη) Άσε μας, ρε Θύμιο…

ΘΥΜΙΟΣ: Αλέξη, να έρθω το απόγευμα για Μονόπολη;

ΑΛΕΞΗΣ:(Θυμωμένος) Μετά από αυτό που έκανες…Άσ’ το καλύτερα.

ΘΥΜΙΟΣ: Παιδιά, δε λέγαμε να παίξουμε σκραμπλ το μεσημέρι;

ΜΑΓΔΑ: (Κάνει την αδιάφορη) Ξέρεις, έχουμε κάτι δουλειές…

ΘΥΜΙΟΣ: Κατάλαβα…πάλι μόνος θα καταντήσω…

(Τα παιδιά αποχωρούν απογοητευμένα)

ΘΥΜΙΟΣ: Όλοι με παράτησαν. Πάλι έμεινα μόνος. Φαίνεται το έχει η μοίρα μου…

(Εμφανίζονται ο Φώτης με τον Αχιλλέα)

ΦΩΤΗΣ: Γεια σου, Θύμιο.

ΘΥΜΙΟΣ: Γεια σας, παιδιά. Θέλετε να παίξουμε ποδόσφαιρο;

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Γιατί να παίξουμε μαζί σου; Εσύ μας θέλεις μόνο για να σου κουβαλάμε την μπάλα…

ΘΥΜΙΟΣ: Παιδιά, έχετε κάθε δίκιο να θυμώνετε μαζί μου. Ήμουν αδικαιολόγητος. Εσείς μου φερθήκατε τόσο σωστά κι εγώ, αντί για ευχαριστώ, σας ζήτησα να μου κουβαλάτε την μπάλα…Συγγνώμη, όλα τα έκανα γιατί έγινα έξυπνος για μια εβδομάδα…

ΦΩΤΗΣ: Δεν έγινες έξυπνος. Φωτογραφική μνήμη απέκτησες.

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Έξυπνος ήσουν και προηγουμένως!

ΘΥΜΙΟΣ: Με δουλεύετε ρε παιδιά;

ΦΩΤΗΣ: Αυτό δεν ήταν εξυπνάδα, κατάλαβέ το.

ΘΥΜΙΟΣ: Μα, Φώτη, εξυπνάδα ήταν. Μπορούσα να κάνω όλες τις μαθηματικές πράξεις με το μυαλό μου!

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Πώς να στο εξηγήσω, το μυαλό σου είχε γίνει σαν μια φωτογραφική πλάκα. Μπορούσε να αποτυπώσει οτιδήποτε σκεφτόσουν. Κι έτσι αντί να δουλεύεις στο χαρτί του τετραδίου…

ΦΩΤΗΣ: Δούλευες στο χαρτί του μυαλού σου. Τόσο απλό είναι!

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Μήπως νομίζεις ότι ένας υπολογιστής είναι έξυπνος;

ΘΥΜΙΟΣ: Δεν είναι;

ΦΩΤΗΣ: Καθόλου! Μνήμη τεράστια διαθέτει. Δεν έχεις ακούσει που αξιολογούν τα κομπιούτερ ανάλογα με τη μνήμη τους;

ΘΥΜΙΟΣ: Ναι, δίκιο έχεις. Κι όσο μεγαλύτερη μνήμη έχει ένας υπολογιστής τόσο πιο γρήγορα κάνει τη δουλειά που τον βάζεις.

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Βλέπεις, Θύμιο. Αυτό που έχουν οι υπολογιστές δεν είναι εξυπνάδα.

ΘΥΜΙΟΣ: Τότε τι είναι εξυπνάδα;

ΦΩΤΗΣ: Εξυπνάδα θα πει να αναγνωρίζεις τα λάθη σου και να προσπαθείς να τα διορθώνεις!

ΘΥΜΙΟΣ: Α! Αυτό το κάνω πάντα. Αφού όλο λάθη κάνω.

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Εξυπνάδα θα πει να μην έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου και να ακούς τις συμβουλές των άλλων!

ΘΥΜΙΟΣ: Κι αυτό το κάνω!

ΦΩΤΗΣ: Εξυπνάδα τέλος θα πει να μην παρατάς ποτέ τους φίλους σου. Ούτε να τους γυρίζεις την πλάτη ακόμα κι αν γίνεις διάσημος. Γιατί είναι σίγουρο ότι τους φίλους κάποτε θα τους χρειαστείς!

(Ο Θύμιος κατεβάζει το κεφάλι)

ΘΥΜΙΟΣ: Αυτό δεν το έκανα…Πρόδωσα τη φιλία μας…Δεν αξίζω να μου μιλάτε…

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Δεν πειράζει, Θύμιο. Αρκεί που σου έγινε μάθημα αυτή η ιστορία. Εμείς δε σου κρατάμε κακία.

ΘΥΜΙΟΣ: Σοβαρά; Και θα είμαι για πάντα φίλος σας;

ΦΩΤΗΣ: Βεβαίως! Και θα παίζουμε πάντα μαζί!

ΘΥΜΙΟΣ: Ζήτωωωω!!!!

ΤΕΛΟΣ

Το έργο γράφτηκε από τον Θωμά Μενεξέ το 2001.